هوش مصنوعی: نوشته‌ای که هدف ما را بیان می‌کند، از ناامیدی به فریاد درآمد. قاصدی برای رساندن پیام وجود نداشت و دل ما به شدت رنجید و به درد آمد.

هوش مصنوعی: دل بی‌چهره تو هرگز نمی‌تواند آرام بگیرد و با ناله‌هایش به زمین می‌افتد. این دل که به عشق تو سوخته، به اندازه‌ای زخم خورده که مثل سرمه‌دان شده است.

هوش مصنوعی: با هزار بار فکر و بررسی، پایه‌ی ناتوانی را به خوبی محکم کردم؛ این پنبه چنان به دور خود پیچیده که به ریسمان تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: برای رسیدن به مقصد نهایی و جمع‌آوری نتایج اعمال، باید در زندگی هر لحظه را بار بکشیم. این تلاش و کوشش در یک لحظه می‌تواند ارزش و توانایی زیادی برایمان به ارمغان بیاورد.

هوش مصنوعی: شمعی که روشن کرده‌ایم، در مکان کار دستی ما، هرچند که تصمیم محکم و استوار داشتیم، باز هم مانند آسمان بر ما چیره شد و ما را بی‌پناه گذاشت.

هوش مصنوعی: نگرانی و آشفتگی در روزهای آخر، مانع از آن شد که ما به دستیابی به امکانات و نعمت‌ها ادامه دهیم. آدم تا حدی به دنبال تامین نیازهایش دوید که در نهایت تنها نتیجه‌اش بی‌نصیب ماندن از آنچه که می‌خواست، بود.

هوش مصنوعی: کسب و کمال در انسان‌های با اعتبار و آبرو به راحتی به دست نمی‌آید؛ بلکه مانند موج‌هایی که بر روی دریا به وجود می‌آیند و گهرها یا جواهرات گرانبها را از اعماق دریا بیرون می‌آورند، نیاز به تلاش و زحمت دارند.

هوش مصنوعی: برای از بین بردن جمعیت عدم، نمی‌توان به سادگی از دستش رها شد، بلکه باید در دل دریایی از تلاش و کوشش، جایی مناسب برای شکل‌گیری و رشد فراهم کرد.

هوش مصنوعی: دل به یاد دیدن یک خانه‌ که آینه‌کاری شده بود، مشغول بود و آرزو داشت که آتش زیبای طاووسی را بر روی ورق ببیند و آن را درخشان کند.

هوش مصنوعی: با دوستان خود خوب و صمیمی باشید و با تنهایی دشمنی کنید، چون در زمان مصیبت و مرگ، هیچ کس را نمی‌توان مناسب و هم‌پایه‌ای در کنار خود یافت.

هوش مصنوعی: از کمبود توانایی ما صحبت نکنید و راجع به وضعیت ما سؤال نپرسید. هرچند که همه ما حضور داریم، اما واقعاً نمی‌توانیم کار خاصی انجام دهیم.

هوش مصنوعی: بیدل به این نکته اشاره می‌کند که کسی نمی‌تواند درباره او جستجو کند و نشانه‌ای از او پیدا کند. اما در عوض، او به زیبایی و مهربانی مانند آیینه‌ای می‌درخشد و از طریق آن می‌توان به احساسات و شخصیت او پی برد.