هوش مصنوعی: نگاه بی‌نوا و سرشار از شگفتی من، همچون ابر، بر دشت‌های وسیع زندگی می‌بارد و باعث می‌شود که دنیای ممکنات پر از بازی و لطافت شود، مانند چشمان زیبا و شگفت‌انگیز غزال‌ها.

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی و شکوه او، از هیچ و پوچی به وجود آمدم و مانند طوفان بهاری، همه جا را پر از زندگی و نشاط کردم. در این روند، از هر ذره خاک، حیات و جوش و خروش به وجود آمد.

هوش مصنوعی: سکوت و آرامش او به قدری زیباست که حتی زبان‌ها هم نمی‌توانند توصیفش کنند. چشمانش مانند زیورهایی هستند که به او زیبایی می‌بخشند و مژه‌هایش به خاطر این زیبایی بر خود می‌بالند.

هوش مصنوعی: به اندازه‌ی شوخی‌هایی که به من زخم می‌زند، غم و اندوهی در قلبم نشسته است. من از هر دودی که به من می‌رسد، به شدت رنج می‌برم، اما در نهایت، این تجربیات باعث شده که زندگی‌ام روشن‌تر و پرنورتر شود.

هوش مصنوعی: طبیعت به آرامی بر ما تأثیر گذاشت و از ناامیدی، ما را به انجام کارهای بزرگ و کوچک واداشت، مثل اینکه دست‌های‌مان در کار، مانند سوهان بر روی چوب می‌خورد.

هوش مصنوعی: کیست که در این گلستان مانند گلی که در صبحگاه از زیبایی‌اش کاسته می‌شود، به خاطر حجاب افکار، از تابش و روزنه وجود خود دور مانده است؟

هوش مصنوعی: من از تلاش برای یافتن حقیقت و دیگران دلسرد شده‌ام و در نهایت، شعله‌ی روشنایی زندگی‌ام به نگاه حکیمانه‌ی پیر کهن سال رسیده است.

هوش مصنوعی: بهار پر از گل و زیبایی را از جوانی و سرزندگی‌ام می‌نوشم، مانند دشت وسیعی که لباس‌های خوش نقش و نگار به تن کرده است.

هوش مصنوعی: از گنجینه‌ی فقر، به دنبال آسودگی و راحتی بودم، ولی نمی‌دانستم که همان فقر به خاطر فریاد من، به مثابه‌ی نردبانی برای صعود من تبدیل خواهد شد.

هوش مصنوعی: در این مکان پر از ناامیدی، با این فاصله دور، من نمی‌توانم به خودم امیدوار باشم. در حالتی که در پس پرده به او فکر می‌کردم، تصویر او نمایان شد.

هوش مصنوعی: با شوق و زیبایی چشمانم، داستان آرزوها و حسرت‌ها را پایان می‌دهم، زیرا در پی چیزی ارزشمند و نایاب نمی‌توانم به انتظار بنشینم.

هوش مصنوعی: بیدل می‌گوید که درد و غم من به حدی است که در هر جایی که لباس خود را پاره کرده‌ام، صدای ناله و فریاد من نمایان شده است. او از عمق این درد صحبت می‌کند و می‌خواهد که معنی این دردی را که در وجودش وجود دارد، به پایان برساند.