چقدر اشعار بیدل محزون است

از ضعف به‌ هر جا که نشستیم وطن شد

وز گریه به‌ هر سو که گذشتیم چمن شد

جان دگرم بخش که آن جان که تو دادی

چندان ز غمت خاک به سر ریخت که تن شد

پیراهنی از تار وفا دوخته بودم

چون تاب جفای تو نیاورد کفن شد

هر سنگ که بر سینه زدم نقش تو بگرفت

آن هم صنمی بهر پرستیدن من شد

عشّاق تو هر یک به نوایی ز تو خشنود

گر شد ستمی بر سر کوی تو، به من شد

از حسرت لعل تو ز خونِ مژه طالب

چندان یمنی ریخت که گجرات یمن شد.

طالب آملی

📚 کلیات اشعار ملک‌الشعرا طالب آملی، غزل ۶۳۶

به‌اهتمام، تصحیح و تحشیه: طاهری شهاب

از ا

نتشارات کتابخانه سنایی