هوش مصنوعی: دل به کجا می‌خواهد برود که چنین ناله‌ای به گوش می‌رسد؟ وقتی که من به سختی به آنجا می‌روم، مانند طاووسی که به جلو می‌افتد، دلخواسته‌ام را می‌کشد.

هوش مصنوعی: هرچه من به تو نزدیک‌تر می‌شوم و دامنت را می‌گیرم، به سمت خودم جذب می‌شوم؛ زیرا تو به اندازه‌ای علو و شرف داری که من از هیچ مانعی نمی‌ترسم.

هوش مصنوعی: دیگر نمی‌توانم چراغی را با رنگ ناز تو روشن کنم، زیرا قلم تصویر تو همچون بادام روغن می‌کشد.

هوش مصنوعی: شکایت از درد و رنج بالای زندگی، تاثیری بر دل سخت و بی‌احساس مانند سنگ ندارد. این کوه، صدای ناله را نمی‌شنود و حتی نمی‌تواند بر اثر این ناله‌ها تغییر کند.

هوش مصنوعی: من در این محفل مانند شمعی نیستم، اما به خاطر زیبایی و تاثیر تیغ او، تا زمانی که زنده‌ام، سرم را با افتخار بالا می‌برم.

هوش مصنوعی: کسی که در تلاش برای رهایی و خلوص است، نمی‌تواند در عجز و ناتوانی بماند؛ مانند این که هر شخصی سعی می‌کند از هر نوع وابستگی و دل‌مشغولی رهایی یابد.

هوش مصنوعی: اعتبار و ارزش کسانی که ظلم و ستم می‌کنند، به خاطر توجه و اقبال همگانی نیست. آبی که آهن را جذب می‌کند، بی‌گمان ناشی از انفجار و آتش است و این نشان‌دهندهٔ وجود خطر و آسیب است.

هوش مصنوعی: دشت برای دیوانه تنگ و بسته شده است و هیچ‌کس نمی‌تواند درک کند وقتی کسی بدون پوشش و محافظتی در میانه‌ی این فضای خالی قرار دارد، چگونه می‌تواند از دامن خودش محافظت کند.

هوش مصنوعی: ما در دریای خیال و وهم شناوریم و افسوس از تدبیر بی‌فایده‌ای که داریم، چرا که با تیرهای دیگران و آسیب‌های مختلف مورد هدف قرار می‌گیریم و در تلاش برای حفظ خود هستیم.

هوش مصنوعی: سال‌های زیادی گذشت و ما در کارگاه عبرت، به خاکساری مشغول بودیم. انتقام ما از دشمنان به وسیله شراب کشیده می‌شود.

هوش مصنوعی: سایه‌ای که از بیدلی به وجود آمده، نه در دشت و نه در نگرانی، نمی‌تواند آرام گیرد؛ او در شب، بی‌توجه به مشکلات، به خواب می‌رود.