هوش مصنوعی: ما سال‌هاست که در اندیشه و غم دل‌تنگی هستیم و چشمان ما مانند شمعی که می‌سوزد، بار سنگین غم را به دوش می‌کشند.

هوش مصنوعی: ناتوانان را در نظر بگیرید که وضعشان نشان‌دهنده ضعف آنهاست و از غرور و قدرتشان بی‌خبرند. این ضعف باعث می‌شود که آن‌ها به‌راحتی در زندگی خود حرکت کنند و از مشکلات دوری کنند.

هوش مصنوعی: ما انسان‌های ضعیف آنچنان که فکر می‌کنید برای یاران زحمت نمی‌کشیم. یک بارش باران است که همه را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما هر شخصی به راحتی زندگی خود را پیش می‌برد.

هوش مصنوعی: هیچ‌‌کس در دنیای ممکن نیست که به قناعت راضی باشد؛ حتی اگر همه چیز فراهم باشد، باز هم احساس نیاز و تمنای بیشتری دارد.

هوش مصنوعی: صلح و جنگ به مانند صحنه‌هایی از زندگی هستند که افراد در آن غافلگیر می‌شوند. در اینجا، تیر به عنوان نمادی از قدرت و تأثیرگذاری در میدان نبرد معرفی می‌شود و مردم با چشمان خود از وقایع گذشته و حال، تجربه‌های خود را درک می‌کنند.

هوش مصنوعی: دوری کم کم باعث نزدیک شدن می‌شود و این استعداد باعث می‌شود که لذتی که از ارتباط با دیگران می‌بریم، از بین برود؛ مانند زمانی که یک کودک دندان در می‌آورد و شیر را ترک می‌کند.

هوش مصنوعی: توجه به رنگ و زیبایی‌های امکان، نوعی آلودگی در کار هنرمند است. هنرمند به خاطر این تصاویری که خلق می‌کند، دچار مشکلات و محدودیت‌هایی می‌شود.

هوش مصنوعی: از افکار وحشت‌زای خود دور شو، زیرا که شمع، خود را از دامن و چادر بیرون می‌آورد و از گریبانش نور می‌تاباند.

هوش مصنوعی: حالت حیرت و شگفتی من از زیبایی قد و مژگان او به گونه‌ای است که هر یک از تارهای موی او دنیایی از عشق و شگفتی را در خود دارد.

هوش مصنوعی: من از خودم فاصله می‌گیرم و جز حیرتی که در دل دارم، دلیلی برای تلاش وجود ندارد. ترس و دلهره‌ام در خانه‌ی آینه تماشاگر است.

هوش مصنوعی: وقتی که جسم انسان به خاک برمی‌گردد، خیال و اوهام از بین می‌رود. بنابراین، از گم کردن شخص در آیینه چه کمبودی به وجود می‌آید؟