هوش مصنوعی: هر کسی که از لبت کلامی برمی‌دارد، گویا از رگ‌های گرانبهای یاقوت نوشیدنی می‌نوشد.

هوش مصنوعی: به خاطر خیالات مست‌کننده‌ات، آن‌قدر غرق در فکر تو شده‌ایم که حتی بازگشت به واقعیت برایمان سخت شده است و در این حالت، احساس خستگی و کسلی می‌کنیم.

هوش مصنوعی: ناز و زیبایی ما در برابر عدم و نیستی قرار دارد و مانند خار و علفی هستند که از شعله آتش سربلند می‌کنند.

هوش مصنوعی: شوق، ناله‌ای را به لب‌ها می‌رساند و با خود دلم را به دامن صحرا می‌کشاند.

هوش مصنوعی: ما از خودمان دور می‌شویم و از شرم و خجالت واهمه داریم، چون حس نزدیکی و آغوش کسی ما را به سمت خود می‌کشد.

هوش مصنوعی: عشق زخم‌زنی است که با چاقوی نابودی، دست رحمتش را بر سر ما می‌گذارد.

هوش مصنوعی: فقدان خود را رها کردن و رنج‌های عمیق را به زیبایی و ظرافت در قالبی تازه‌ای ارائه دادن، همانند این است که اشک‌های دریا به ظرفی زیبا تبدیل شوند.

هوش مصنوعی: سال‌هاست که به خاطر خواب آلودگی و بی‌توجهی‌ام، زندگی‌ام به هدر رفته و حالا به نوعی زندگی‌ام از تلاش‌های بی‌فایده‌ام انتقام می‌کشد.

هوش مصنوعی: من نه نشانی دارم و نه نامی، اما هنوز هم اراده و تلاش من به اندازه یک جانور افسانه‌ای و نادر است.

هوش مصنوعی: من از عواقب ناشی از غرور فرار می‌کنم و هر جا که اشک ظهور کند، آنجا پا می‌گذارم.

هوش مصنوعی: عشق تمام مرزهای اعتقاد و عدم اعتقاد را در هم می‌شکند و در مکان حیرت، هر چیزی را برای تماشا دعوت می‌کند.

هوش مصنوعی: بیدل، تو از صداهای لبیک و ناقوس نپرس، چون عشق در گوش من آهنگ‌هایی می‌سراید.