هوش مصنوعی: اگر حرص و طمع به من نزدیک شود و مرا به سمت هوس و آرزوهای ناپاک بکشاند، آنگاه مانند یک آینه در برابر من خواهد بود و نشان می‌دهد که چقدر نفس من به این خواسته‌ها تمایل دارد.

هوش مصنوعی: اگر گفتگو بیهوده باشد، باید در آرامش و تفکر به پیش رفت. هر قدمی که به عقب برگردیم، کاروان زندگی را کند می‌کند.

هوش مصنوعی: وقار و سنگینی شخصیت انسان مانند سنگ ترازویی است که نمی‌گذارد به راحتی تحت تأثیر عوامل دیگر قرار گیرد. اگر قانون و عدل رعایت نشود، نباید انتظار داشت که توانایی‌های بزرگ و قدرتمند مثل کوه، به سادگی به عقب بروند یا تحت فشار قرار گیرند.

هوش مصنوعی: ما مانند شمعی هستیم که شعله‌اش از آتش درون خویش می‌سوزد. افسوس که بزرگی و خودبزرگ‌بینی‌ ما مانند علف هرز در زمین گم‌شده، ریشه‌گیر شده است.

هوش مصنوعی: ما به وعده‌ای مشترک دست یافته‌ایم که تأثیر ناامیدی را فراموش کنیم. بس است که این صدای جرس ما را به زاری وادارد.

هوش مصنوعی: تا چه زمانی باید به تلاش بی‌فایده ادامه دهم؟ ای کاش آرزوهایم به جای پرنده‌ای زیبا، تنها به مگس تبدیل نشوند.

هوش مصنوعی: کسی که می‌خواهد از این طلسم رهایی یابد و خیال پرواز کند، باید در جیب آسمان درد و رنج سحر را بگذراند تا بتواند از قفس نفس خود آزاد شود.

هوش مصنوعی: اگر درک و شعور تو وجود نداشته باشد، هیچ‌کس نمی‌تواند در این فضای ادبی و فرهنگی، چیزی از خود نشان دهد. در واقع، نادانی یعنی اینکه نمی‌توانی خود را در آینه‌ی حقیقت ببینی.

هوش مصنوعی: بیدل به کسی می‌گوید که در این دنیا هیچ کس از این ظلم و ستم راحت نیست. او تأکید می‌کند که آنچه انسان از چشمش می‌بیند، نمی‌تواند نشان‌دهنده‌ی رنج‌هایی باشد که دل از خود و خواسته‌های درونش متحمل می‌شود. در واقع، دلی که تحت فشار نفس و خواسته‌هایش قرار دارد، درد و رنج بیشتری را تجربه می‌کند که ممکن است به‌راحتی قابل مشاهده نباشد.