هوش مصنوعی: اندیشه‌های ظریف و لطیف در عالم، مانند سرمه‌ای است که بر کلام نقش می‌بندد و شعرهای زیبا و دلنشین مانند موی چینی، فضایی جادویی و خاص به صداها می‌بخشد.

هوش مصنوعی: موج‌ها با شجاعت و بی‌پروا از این دریا عبور کردند و این یعنی که گوهر ما، یعنی ارزش وجودیمان، از خودداری و ممانعت کردن دیر و زود می‌گذرد.

هوش مصنوعی: در جستجوی آب بودیم، کاش که نه از درد و رنج، بلکه از شرم و بی‌احساسی احساس غم و سنگینی می‌کردیم. مانند کوهی که عرق‌اش بر چهره‌اش می‌نشیند و حالتش غمگین و سنگین است.

هوش مصنوعی: در مقام بزرگی و عظمت الهی، هیچ چیزی جز عدم و نیستی مورد پذیرش نیست و اندیشیدن ما در این زمینه باعث بروز خطا و نقصان می‌شود.

هوش مصنوعی: ما دیوانگان با ترفندهایی مختلف به دام افتاده‌ایم، و حلقه‌های این دام‌ها سال‌ها به هم پیوسته‌اند و نهایتاً باعث ایجاد زنجیری محکم شده‌اند.

هوش مصنوعی: عشق مانند نوری است که در دل می‌جوشد و از پردهٔ سرنوشت تاریک صبح، ما را به شب ماجراجویی کشانده است. در این لحظه، مانند شیری که از پستان زنگی‌اش شیر می‌خورد، ما به قدرت و سرزندگی دست پیدا کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: انسان در این دنیا مدت زیادی نمی‌تواند در کانون محنت و سختی باقی بماند. این فرد ستم‌دیده پس از مدتی اندوه و ناراحتی، بالاخره دلش از خاطرات تلخ سیر می‌شود.

هوش مصنوعی: ما در غیبت و بی‌خبری از خودمان بودیم و خوابیده بودیم، اما زندگی به یکباره بیدارمان کرد و ما را وارد مرحله‌ای از حقیقت و تعبیر کرد.

هوش مصنوعی: کوه‌ها از شرم و سکوت خود، به سمت پایین خم شده‌اند و به خاطر یادآوری‌ این وضعیت، ما به زیر رفتیم.

هوش مصنوعی: خودمان متوجه شدیم که توانایی‌امان در بیان اندیشه‌هایمان محدود است. در این وضعیت، تلاش و خلاقیت ما، به نوعی تصویر و نمایشی از افکارمان تبدیل شد.

هوش مصنوعی: با تمام مشکلات و دردسرهایی که وجود دارد، کسی نمی‌تواند به عمق و زیبایی وجود من دست پیدا کند. در واقع، زخم‌ها و مشکلاتی که در زندگی‌ام تجربه کرده‌ام، مثل خارهایی شده‌اند که به من آسیب می‌زنند و بر دوش من سنگینی می‌کنند.

هوش مصنوعی: باید این نکته را درک کنی که هر چه سن بالاتر می‌رود، ارزش و اهمیت آنچه داری بیشتر می‌شود. پس اکنون که عمر به پایان می‌رسد، باید از فرصت‌های زندگی‌ات بهره‌برداری کنی و به دل خود مراجعه کنی و درهای جدیدی را به روی خود باز کنی.