هوش مصنوعی: دل گرد و نقطهٔ آن به دور خود می‌چرخد و خطی که پرگار رسم می‌کند، این دور همی‌است که سبحه‌اش را منظم می‌کند و به شکل زنار درمی‌آید.

هوش مصنوعی: در این جمع، ساز و آواز به شکلی شگفت‌انگیز در حال نواختن است و صدای نرم و دلنشین مینا باعث می‌شود که زاهد نیز به حالت استغفار و دعا درآید.

هوش مصنوعی: در یاد آن نگاه درخشان، صفحه‌ای را سوزاندم. به شوخی در میان نرگس‌ها، چشمم به آرامی بیدار شد.

هوش مصنوعی: از آن لب خندان، آرزوهایم را به زمین می‌سپارم. چون سپیده‌دم برسد، غبار وجودم به زاری بیان خواهد شد.

هوش مصنوعی: من به یاد دل‌تنگی‌ها و اندوه کوچه‌ای که در آن هستم، از ناله و زاری گل صرف نظر نکردم. حالا مانند نیی که به آرامی نواخته می‌شود، قدم برمی‌دارم.

هوش مصنوعی: جز حس خودبزرگ‌بینی ما، این دشت پر از حسرت چیز دیگری نداشت. زمانی که دلم شکسته بود، راه برای بیان احساساتم هموار شد.

هوش مصنوعی: حسرت پرواز و زیبایی زندگی باعث شد که افسوس و غم را به دل بزنم و این احساس مرا به جاهایی دور ببرد که تنها یک خواب و خیال است.

هوش مصنوعی: دل‌های پرشور و گرفتار، از ناامیدی تاثیر نمی‌پذیرند؛ در پیچش آن زلف، کسی خواهد بود که مانند نوازنده هنرمند شانه می‌زند.

هوش مصنوعی: در دل آرزویی را از دست دادم و خواب آرامش بر من غلبه کرده است. موی این زیبای چینی مانند موجی بر فرق سرم می‌رقصد و سایه دیوار بر من افتاده است.

هوش مصنوعی: در دل تاریکی و بی‌حالی، با شجاعت تصمیمی گرفتم که خاطر خواب و خیال را بر هم زد و باعث شد حس و حال جدیدی در من به وجود بیاید.

هوش مصنوعی: من فقط یک مشت خاک هستم و تا کجاها می‌توانم اعتبار و ارزش پیدا کنم؟ از آنجا که به اوج بلندی رسیده‌ام، دیدن من از پایین دشوار شده است.

هوش مصنوعی: به یاد حوادث و داستان‌های زندگی‌ام افتاده‌ام و اکنون تصمیم دارم که از همه چیز چشم‌پوشی کنم، زیرا نفس و وجود در این دنیا بسیار سریع و پرشور می‌گذرد.

هوش مصنوعی: شراب در خون زن مانند گلی بی‌دل است، حالا چه نیازی به تاکید بیشتر درباره‌ی موضوعی است که در این دنیای رنگین نمی‌توان بیش از حد انتخاب کرد.