هوش مصنوعی: ای شمع، تو که با نشاط و بی‌تابی در حال شعله‌ور شدن هستی، حالا که سفر به پایان رسیده، به چه امیدی می‌توانی در صبحگاه زندگی ادامه دهی و بسوزی؟

هوش مصنوعی: در دنیای بی‌محتوایی که در آن زندگی می‌کنیم، چه فایده‌ای دارد که از نوشته‌ای بخوانیم که به دلیل کثیفی و بی‌کیفیتی، سخت قابل فهم است؟

هوش مصنوعی: مردم همه از بی‌کاری خود ناراحت و نگران هستند و در عوض، این گروه همواره در حال نمایشی پر سر و صدا هستند.

هوش مصنوعی: در قلم سرنوشت، نشانی از عرق وجود داشت که باعث شد خط پیشانی ما به این حد مرطوب و نمناک شود.

هوش مصنوعی: ما با زیبایی خود را به نمایش گذاشتیم، اما ای نادانان، آینه‌داری چه هنری به شمار می‌آید؟

هوش مصنوعی: داستان خاموشی من، چه کسی را جذب کرده است که صدای جرس از کاروان گم شود، آن‌قدر که اخبار آن به گوش برسد؟

هوش مصنوعی: دوستان نتوانستند به صحبت‌های من توجه کنند و آنچنان چیزی از من شنیدند که تمام توجه‌ها را از دست دادند.

هوش مصنوعی: در این جمع نمی‌توان هیچ بیگانگی‌ای یافت؛ همه اعضا با هم هماهنگ‌اند و هر کس در جایگاه خود درست است.

هوش مصنوعی: من از ادب و آداب اجتماعی سرپیچی کردم و به گرد هم آمدن در جمع به سر و صدای خود ادامه دادم.

هوش مصنوعی: درگیری‌های درونی و عاطفی من باعث شد که نتوانم به کسی مراجعه کنم یا خودم را بیان کنم. در تاریکی شب، حتی در حالی که سحر در حال فرا رسیدن بود، احساس تنهایی و ناتوانی می‌کردم.

هوش مصنوعی: در دنیای تقدیر که فقط باید تسلیم شد، کشتی و کدو، هر دو در برابر امواج خطر قرار دارند.

هوش مصنوعی: وقتی ما به تسلیم و فروتنی نزدیک می‌شویم، حتی اگر دشمنان هم با شمشیر به ما حمله کنند، ما مانند سپری عمل می‌کنیم که در برابر ضربه‌ها مقاومت می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی که یک مژه خوابم برد و از خودم غافل شدم، مانند یک خاکستر در حال جوش زدن بودم و دلم آتش گرفت و بالش پر از احساسات شد.

هوش مصنوعی: به این فکر کن که باغ و گل‌کاری بهشتی که در آن هستی، چقدر زیبا و دل‌فریب است. در چنین مکان فوق‌العاده‌ای، همه چیز به شدت تحت تاثیر تو قرار گرفته و گویی آن زیبایی کم‌کم دور و برش را فراموش می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر به فرصتی که در زندگی برای انسانی به وجود می‌آید بی‌توجه باشی، هر لحظه‌ای که در فکر خود غرق می‌شوی، می‌تواند به نوعی ارزشمند و مانند مروارید باشد.