هوش مصنوعی: امشب با شرم و تعظیم به درگاه او آمده‌ام و عرق عجز و نیازم از تعهد و محبت به او می‌ریزد. در این لحظه به یاد دوستی‌ام با او، احساس شوق و اشتیاقی در درونم ایجاد شده است.

هوش مصنوعی: من تا قیامت از شرم و خجالت به میدان نخواهم آمد، زیرا که گرد یک ناکس و بی‌خود، دورم چرخید و به گمراهی افتادم.

هوش مصنوعی: ما از ناتوانی خود رها شدیم و توفیق دریافت نعمت‌های الهی را پیدا کردیم. چیزهایی که اینجا برای ما بی‌فایده بود، در آنجا مورد قبول و ارزشمند واقع شد.

هوش مصنوعی: حرص و طمع باعث شده است که افراد از نعمت‌ها و راحتی‌های زندگی دور بمانند و به جای آن، در خیال زندگی‌های بهتر و لوکستر غرق شوند. این حالت، خواب و آرامش را از آن‌ها گرفته است.

هوش مصنوعی: این مقام و اعتبار آن‌قدرها مهم نیست؛ اعتبار نشان‌دهنده‌ی واقعی چیزی نیست. اگر ما صاحب قدرت و مقام شویم، تنها به خاطر تصادف یا تغییرات است.

هوش مصنوعی: این ارتباط‌ها زمانی مناسب است که نیروها و عزم آدمی قوی و پایدار باشد. اما وقتی که فرد دچار بی‌تابی و ناآرامی می‌شود، باید بندهای این ارتباط‌ها را گسسته و فاصله بگیرد.

هوش مصنوعی: اگر درگذشتن حتمی است، پس از تلاش برای تدبیر و برنامه‌ریزی بی‌فایده است. مانند کشتی‌ای که در زمان طغیانی آب، هیچ نجاتی ندارد؛ وقتی آب‌ها آرام شد، دیگر چه فایده‌ای دارد؟

هوش مصنوعی: دانه‌ای از محبت بر روی نوار خیال قرار گرفت و با دل‌نگرانی از جمع بودن، باعث شد که جهان پر از علل و اسباب شود.

هوش مصنوعی: زندگی پر از شور و هیجان است و اگر بخواهیم زندگی را به همان طریقی که دوست داریم پیش ببریم، ممکن است برای ما خطرناک و زیان‌بار باشد.

هوش مصنوعی: ما به خاک تبدیل شدیم اما راز دل را نتوانستیم باز کنیم. برای پیدا کردن این دانه، آسیاب‌های زیادی بدون آب شدند.

هوش مصنوعی: ما به دنبال کسانی که رفته بودند، امید داشتیم، اما متأسفانه آنچه که در نظر ما بود، مناسب و خوب نبود.

هوش مصنوعی: به خاطر قامت زیبایت، بیدل، ناچار باید سجده کرد؛ زیرا هر جا که ناتوانی خود را بدون پرده و پوشش نشان دهد، آنجا به مکانی مقدس تبدیل می‌شود.