هوش مصنوعی: تیر مستی که بر تمام دنیا می‌تازد، مانند موجی است، و نغمه‌ای که دل را شاد می‌کند، شبیه به چراغی نیست.

هوش مصنوعی: جز خیال تو چیزی در دل نمی‌بینم و نمی‌دانم که در این خانه‌ی آیینه، چه کسی می‌تواند حیرت من را درک کند.

هوش مصنوعی: از باغ آرامش و آسایش دیگر امیدی نیست. نمی‌دانم عشق چه معنایی دارد وقتی که محبت، تلخی و رنجی بیشتر از خون را به دنبال دارد.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق و دوستی، از زیبایی‌ها و خوشبویی‌های این باغ دوری کن؛ چون می‌ترسم که نگاه تو تحت تأثیر تجربه‌های گذشته و درس‌هایی که از آن‌ها آموخته‌ای، قرار بگیرد.

هوش مصنوعی: از این دنیای خاکی نمی‌توان به راحتی عبور کرد، زیرا همت بالایی می‌طلبد. زشت است که پایمال کردن وضعیتی را که می‌توان با اراده و تلاش به آن دست یافت، بپذیریم.

هوش مصنوعی: حتی به زبانی مختصر نمی‌توانم لذتی که از زندگی و شادی می‌برم را با چیزی دیگر مقایسه کنم. این لذتی که به گوشم می‌رسد، به قدری عمیق و شکننده است که نمی‌خواهم چیزی آن را تحت‌الشعاع قرار دهد.

هوش مصنوعی: وقتی دچار حوادث و مشکلات می‌شویم، زمان و فرصت کافی برای کنترل احساسات و واکنش‌های خود را نداریم. در این شرایط، صدای ناامیدی و شکست ما به گوش می‌رسد و مانند امواج دریا بر ما چیره می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر بخواهی از طریق یک نادیده‌گرفتن، ده‌ها زبان نالان و بی‌اساس را خاموش کنی، به چه نیازی است؟ هنگامی که ذاتت به شکلی بر این موضوع حساس شده است.

هوش مصنوعی: امشب در مجلس حال و هوای دیوانه‌وار حاکم است، خوشی و شوق مستان در فضا جاری است. اما مراقب باش که چشمان مستی نباید در پی جام می به دنبال دیگران باشد.

هوش مصنوعی: در لحظاتی که از ناتوانی و عدم تاب‌آوری احساس ناامیدی می‌کنیم، در واقع، قدرت و وجود خود را زیر سوال می‌بریم و این احساس گاهی می‌تواند ما را به لرزه درآورد، همان‌طور که وزش بادهای سرد و خنک در فصل زمستان روی آتش می‌افتد و آن را خاموش می‌کند.

هوش مصنوعی: در این دنیا که محدودیت‌ها بر من تحمیل شده، ای آرزوهای پرشور، مرا آزاد کن و بگذار که زمان پرواز و رهایی‌ام فرابرسد.

هوش مصنوعی: در زندگی هیچ چیزی جز امید را نخواهی یافت. پس در انتظار دشواری‌ها و مشکلات، به صبر و استقامت ادامه بده و بدان که از هر چالشی می‌توان درس گرفت.