هوش مصنوعی: آدمی چطور می‌تواند این‌قدر بی‌خیال باشد که آن موجود زیبا به سمت ما نگاه کرده باشد و او بی‌خبر باشد؟

هوش مصنوعی: رنگ بهار مانند رنگ حناست و من می‌دانم که اشک‌هایم به پای چه کسی ریخته شده است.

هوش مصنوعی: شادی و لذت من تمامی می‌شود زمانی که هر صبح با قطرات شبنم بر روی گل‌ها مواجه شوم، حتی اگر این شادی در دل من با گریه و خنده ترکیب شده باشد.

هوش مصنوعی: اگر وجود خود را نمایان کنی، ممکن است دچار خجالت شوی؛ بهتر است این عیب را پنهان نگه‌داری.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم دل چه درسی از این دنیای نامعلوم گرفته است، و آیا اصلاً چیزی را درک کرده است یا نه.

هوش مصنوعی: همان‌طور که مرواریدها از شرم دریا به وجود می‌آیند، نگاه تو نیز به گونه‌ای در چشمانم پیچیده است.

هوش مصنوعی: اگر دل انسانی که از ماده خاکی ساخته شده، در حالتی شاداب و پر نشاط باشد، این شادی می‌تواند از نوشیدنی‌ای باشد که در شیشه‌ای قرار دارد و به آن دَم خورده شده است.

هوش مصنوعی: من و ناامیدی، دل و آه حسرت، دعا می‌کنیم تا تأثیری از پرستش عشق به وجود آید.

هوش مصنوعی: آیا هنوز هم در جستجوی نغمه‌ای هستی که روح و جانت را صیقل بدهد و به جمعیت و مردم نزدیکت سازد، در حالی که صبحگاهان اجزای پراکنده‌ات را در هم می‌آمیزد؟

هوش مصنوعی: در این بیابان بی‌رحم، من مانند یک گردباد هستم که تمام وجودم را پر از دامن‌های پراکنده کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من در آستان پر از حیا و نیاز تو دلی داشتم که به حالت اشک و آب درآمده باشد.

هوش مصنوعی: اگر بیدل ما در خواب عدم به وجود خود بپردازد، حیرتی خواهد داشت که خود را درک کند.