هوش مصنوعی: هر کسی که از عشق و محبت تو اشک بریزد، در دلش جواهری بزرگ و ارزشمند نهفته است.

هوش مصنوعی: چرا با ناله و فریاد این بساط خراب می‌شود، در حالی که اگر کوهی هم سر تسلیم فرود آورد، باز نشانه‌ای از ضعف نیست؟

هوش مصنوعی: اگر کسی بخواهد به خود ببالد و به فخر فروشی بپردازد، مانند نرگسی است که در میان زیبایی‌های خود، زیبایی‌اش را نادیده گرفته است، حتی اگر به زینت‌ها و ثروت‌های زیادی دست پیدا کرده باشد.

هوش مصنوعی: چون برگ گل نشانهٔ زیبایی و تازگی بهار است، چشمی که به تو نگاه کند، مستحق بهترین توجه و محبت است.

هوش مصنوعی: اگر دل به خاطر حسرت نام تو پاره شود، می‌دانم که حتی جواهر هم می‌تواند دلی داشته باشد و رنج بکشد.

هوش مصنوعی: آسودگی و علاقه به فراموشی از خود چه خیالی است، در حالی که این حالت نشأت گرفته از بی‌خبری از خود است.

هوش مصنوعی: ما به حقیقت وجود نتوانستیم دست یابیم؛ اما ممکن است دیگری به تجلی و نمایی از آن رسیده باشد.

هوش مصنوعی: در این مزرعه هیچ‌کس نیست که امروز به ما، که در وضعیت دشواری هستیم، توجهی نشان دهد، جز بارش ناگهانی باران.

هوش مصنوعی: این داستان خیال‌انگیز و توهم‌آور نمی‌تواند ما را آرام کند. این فقط یک توهم است، مگر اینکه کسی گوشش به حقیقت نرسد.

هوش مصنوعی: به خاطر این نعمت بزرگ که همگان از آن بهره‌مند هستند، لب‌های خواننده ما نیز ممکن است از غم و درد خاموشی به خاکستر تبدیل شود، اما هنوز هم در دل خود شیرینی و زیبایی دارد.

هوش مصنوعی: اگر تمامی مردم دنیا هم در یک زمان از درد و رنج رنج ببریند، به سختی می‌توانند از من خسته‌تر و غمگین‌تر باشند.

هوش مصنوعی: چشمی وجود دارد که باید به زیبایی و جذابیت دنیاهای گوناگون خیره باشد، اما اگر بخواهد از این مکان خارج شود، باید در این خانه را باز کند.

هوش مصنوعی: اگر کسی تأثیری از وجود خود بر جای گذاشته باشد، مانند بیدل که نمی‌تواند از تپش دل خود جلوگیری کند، او هم نمی‌تواند از احساسات و عشق خود دوری کند.