هوش مصنوعی: چشمی که زیبایی و جذابیت را تماشا کند، چگونه می‌تواند بدون تردید پلک بزند؟

هوش مصنوعی: هر دلی که از زخم تو نشانه‌ای داشته باشد، باید صبح‌هایی پر از گل و زیبایی را تجربه کرده باشد.

هوش مصنوعی: سال‌هاست که به خاطر تالمات درونی و حسرت‌های خود، در این دکان دلم داغان و سوخته هستم و بگذار که آینه‌ام رنج‌ها و دردهایم را بشناسد.

هوش مصنوعی: وقتی خورشید درخشان است، محاسبه و اندازه‌گیری آسان می‌شود، حتی اگر دامن شبنم‌زده باشد.

هوش مصنوعی: دل تو مانند یک کشتی در دریای امید است که تنها یک آه از عمق جان می‌تواند آن را به حرکت درآورد.

هوش مصنوعی: کسی که در این مجلس با ماست و مانند سبوی پر از نوشیدنی، سرش را بالا نگه داشته، مقام و جایگاهی دارد که بر دوش اوست.

هوش مصنوعی: نگاه تو چنان بر دل تاثیر می‌گذارد که گویا دل مانند آینه‌ای شکسته شده است، هرچند که خود را با سپری از فولاد محافظت کند.

هوش مصنوعی: قاصد چه پیامی برای ما از ادبگاه تو دارد، مگر اینکه خودش از احوال خود باخبر باشد؟

هوش مصنوعی: در دل هیچ‌کس از ترس ما نشانی نیست، حتی اگر به اندازه یک ذره هم ضربان داشته باشد.

هوش مصنوعی: اگر کسی از عشق بی‌خبر باشد، نمی‌تواند به هیچ هنری دست یابد مگر اینکه درد و رنج عشق را تجربه کند. فقط در آتش عشق است که انسان واقعی خود را می‌شناسد.

هوش مصنوعی: ما در ناامیدی و یأس فرو رفته‌ایم، مانند خونی که در رگ یاقوت وجود ندارد و نتوانسته‌ایم رنگ و زیبایی زندگی را به خود بگیریم.

هوش مصنوعی: بیدل نشان می‌دهد که فرزند زنجیرهٔ عبرت و پندهای زندگی، جز مرگ، چه چیزی بیشتری را از پدر به ارث خواهد برد.