هوش مصنوعی: اگر کسی نفسش را به آینه‌ای تبدیل کرده باشد، دیگر نیازی به تدبیر و تلاش برای پاکی و صفا ندارد؛ چرا که این حالت به صورت طبیعی و بدون حیرت ایجاد شده است.

هوش مصنوعی: فردا ما زیر لایه‌ای از خاک خواهیم بود، مگر اینکه شمشیر تو در آسمان آماده باشد.

هوش مصنوعی: ما به طبیعت خود تسلیم شده‌ایم و رعونت و تکبر چه اوهامی است، تا کجا می‌تواند گردن‌فرازی کند؟

هوش مصنوعی: وقتی که ماهیت یک ظالم با روح رو به کمال و بی‌نیازی سازگار نیست، چه بر سرش می‌آورند؟ مانند ماری که به خاطر هوس و تمایلش، پوسته‌ای را به تن کرده است.

هوش مصنوعی: شور و اشتیاق ما را حتی به فنا نمی‌توان برداشت، زیرا خاکستر عشق همانند قفس فاخته است.

هوش مصنوعی: هیچ بلا و غباری بدون یاد یک گل وجود ندارد، که این یاد در دل ما همچنان در حال زنده‌ نگه‌داشتن است.

هوش مصنوعی: محبوب ما رفت و ما هیچ خبری از دل خودمان نگرفتیم. این وضعیت شبیه آینه‌ای نیست که چیزی را در خود نشان ندهد.

هوش مصنوعی: به خاطر شرمی که از تو دارم، به این دنیای بی‌مفهوم که هیچ رنگ و جلوه‌ای برای من ندارد، چقدر چیزی را از دست داده‌ام.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به تمایل و محبت اشاره دارد و می‌گوید که نمی‌توان عشق و علاقه‌اش را به کسی که ارزشش را نمی‌داند، کاهش دهد. آرزوی او این است که فردی که مورد علاقه‌اش است، هرگز قدر و ارزش او را نشناسد تا بتواند در کنار او بماند.