هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی با کسی وداع کنی که دلش آرامش ندارد، باید توجه کنی که در درون او آتش عشق شعله‌ور است و این احساسات عمیق و پرشور مانند نگینی در دل او می‌درخشد.

هوش مصنوعی: مرگ ما چه تأثیری بر آسمان دارد که غبار غم بر آن بپاشد؟ پس چرا می‌نوشند و شادابند اگر چشمانشان غمگین است؟

هوش مصنوعی: اگر نگاهی به نوک مژگان بیندازی، این شوخی‌ها در این دنیای پر از درد و رنج، تنها بهانه‌ای برای پرواز و صعود تو خواهد بود.

هوش مصنوعی: لب دامن دوری نکردی که آشنا شوی با سخنان اشک من، مانند شمعی هستم که رشته‌ای از گوهر را به سمت آستین خود می‌کشفد.

هوش مصنوعی: مشکل و گرفتاری آن‌قدر برای افراد ثروتمند جذاب و دلپذیر است که حتی زمانی که در قید و بند زندگی دارند، هنوز هم از آن لذت می‌برند.

هوش مصنوعی: مرگ به من یادآوری می‌کند که به دنبال آرامش و راحتی باشم، مگر اینکه آن گوهر ارزشمند و کمیاب در زیر زمین پنهان شده باشد.

هوش مصنوعی: به اندازه زخم‌های عمیق دلم، عشق و دیوانگی‌ام برای پرواز و شهرت به اوج می‌رسد و نامم مثل نگینی ناقابل در دنیا نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: چه امکان دارد که از حلقهٔ داغ و گرمای تو خارج شوم، در حالی که فریاد و نالهٔ ما هم در این بزم آتش‌زاست؟

هوش مصنوعی: در این مکان مقدس، از نابودی و فنا به عنوان نشانی از احترام به عبادت استفاده کن، زیرا اگر تو مانند خاک، دو جهان را در برابر یک پیشانی بگذاری، ارزشمند خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر در زندگی‌ات شعله‌ای از عشق وجود دارد، آن را همراه خود داشته باش، و اگر به مانند کشتی در دریای عشق هستی، بدان که این عشق تنها نیاز به فنا و از دست رفتن ما دارد و هیچ چیز دیگری نمی‌طلبد.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که بیدل با اشاره به خطی که در کنار گوش معشوقش است، بیان می‌کند که هر جا زیبایی و روشنی حقایق جدید وجود دارد، در همان جا ناامیدی و تاریکی نیز lurking وجود دارد. در واقع، او به تضاد بین روشنایی و تاریکی اشاره می‌کند و به این نکته می‌رسد که در هر زیبایی، خطر و ناامیدی نیز نهفته است.