هوش مصنوعی: این آبرو برای من کافی است که در دنیای پرواز، حتی اگر پرواز کنم، یاد قفس باعث خستگی و کسالت من نشود.

هوش مصنوعی: وقتی سرگشته و گم شده به خانه برسد، از شدت مشکلات و نابسامانی‌ها که مانند بیابان مرگ است، در حیرت و گیجی از غبار و گرد و غبار اطرافش قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: می‌تواند در این دنیای پر از درد و رنج مانند یتیمی باشد که اشک‌هایش بی‌وقفه می‌ریزد و در جست‌وجوی آرامش و عافیت است.

هوش مصنوعی: در این جمع، از نغمه‌ای که فقط در تخیل من وجود دارد شرمنده‌ام، کاش عشق واقعی من فقط به هوس و تمایل‌های زودگذر محدود می‌شد.

هوش مصنوعی: در این گلشن، هیچ گلی وجود نداشت که غنچه‌ای را در آغوش بگیرد و ملال و ناامیدی ناشی از میوه‌های آینده در اینجا حس می‌شود.

هوش مصنوعی: با یک آرزو و درد آن، می‌توان دل را بهبود بخشید و برای ساختن خانه‌ای که آینه‌وار باشد، تنها یک دیوار کافی است.

هوش مصنوعی: جوانی که دلبسته و شجاع باشد، هیچ‌گاه اجازه نمی‌دهد که هوس‌های بی‌اساس او را از مسیر درست منحرف کند. مانند عنکبوتی که انرژی و تلاشی که برای بستن بال مگس می‌کند، در واقع تلاشی بی‌ثمر است.

هوش مصنوعی: دوستان ضعیف در روزهای سخت و دشوار به کمک قوی‌ترها می‌آیند. در زمان ناتوانی و مشکلات، ممکن است آن‌ها دچار آتش و خشم شوند و به حالت خس و زیان برسند.

هوش مصنوعی: دل تنها چیزی که دارد، وسیله‌ای برای تپیدن و شاد بودن است و آن‌چه باقی می‌ماند، حسرت نوشیدن بادهٔ خوش‌گذرانی و شادی است.

هوش مصنوعی: در دل خود تا جایی که می‌توانی به چیزی جز نفس خود تمایل نداشته باش. بیدل، مراقب باش که مبادا در مسیرت این آینه، به قفس تبدیل شود.