هوش مصنوعی: اگر به دنبال آرامش هستی و آن را با چیزهای superficial (سطحی) می‌خواهی به دست بیاوری، باید بدانی که هیچ آسایش واقعی نصیب کسی نمی‌شود که در دلش مشکلات و ناامیدی‌ها وجود دارد.

هوش مصنوعی: هر چیزی که از وجود و هستی فکر کنی، باید غبار دل را پاکسازی کنی. کسوف (گرفتگی) آفتاب می‌تواند به عنوان یک آینه، حالت نفس را نشان دهد.

هوش مصنوعی: در این جمع، حیا و ادب را رعایت کن تا صدای ناله‌ات آسیب نبیند. نفس‌ها هم کمتر به صدا درمی‌آید، اگر کسی باشد که به فریاد ما برسد.

هوش مصنوعی: هیچ چیزی جز دست و تیغ و دامن قاتل، مرا در کوچه‌های زخم، رنگ خون عسس‌ها (نگهبانان) نمی‌پوشاند.

هوش مصنوعی: چیست امکان پرواز برای ما در جایی که نگاه‌های بی‌پناه ما همچون سایه‌هایی از مژگان، ما را در قفس نگه می‌دارند؟

هوش مصنوعی: ما در زندگی‌مان تلاش کردیم که ذره‌ای از وجود و ارزش خود را در دنیای پیرامون نشان دهیم. امیدواریم که آنچه از ما باقی می‌ماند، بی‌ارزش و کم‌اهمیت نباشد و شبیه به چیزی ناپایدار و بی‌مفهوم نباشد، مانند گرد و غبار یا بال مگس که هیچ معنای خاصی ندارد.

هوش مصنوعی: اگر دلت از شعارها و گفتارهای ما که به خود می‌بالیم خسته و دلزده است، بهتر است از آن‌ها دوری کنی. کسی که در خانهٔ آیینه زندگی می‌کند، باید از نفس و خودخواهی خالی باشد.

هوش مصنوعی: آسمان برای صاحب معنا چه نیازی دارد که تنگ بگیرد، چرا که دشواری‌ها و پیچیدگی‌های زندگی آنقدر زیاد است که نمی‌توان همه آن‌ها را محدود کرد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که غبار زندگی و دلت را از بین نبری، در جایی نمان. ممکن است نفس پر از شوق و سرمستی‌ات به تو بگوید که صدای زنگ عافیت و رهایی نزدیک است.

هوش مصنوعی: شکست رنگ امید به طور کامل وجود ما را در بر گرفته است. ای بی‌دل، از سفر ما غافل نشو، اگر که هوس عبرتی باشد.