هوش مصنوعی: چشم من به کسی غیر از تو نگاه نمی‌کند و اگر کسی حیا داشته باشد، باید نگاهش را از من بگیرد.

هوش مصنوعی: تصور عشق در دل می‌تپد و باعث حیرت می‌شود. چه ظالم است که کسی از تو دور باشد و در عین حال با خود آشنا باشد.

هوش مصنوعی: زندگی فریبنده است و ما نمی‌توانیم از آن به‌راحتی رهایی یابیم. حتی اگر همه چیز در این دنیا پایدار به نظر برسد، همچنان باید از آن دل بکنیم و به واقعیت فناپذیری خود توجه کنیم.

هوش مصنوعی: شوقی در دل دارم که به دنبال زیبایی‌های پنهان می‌گردم. حس می‌کنم در مکانی دور هستم و از خودم می‌پرسم خانه‌ای که در آن آیینه‌ها وجود دارد، کجاست؟

هوش مصنوعی: اگر هدف و اراده‌ای راستین داشته باشی، نباید در برابر ناکامی‌ها و مشکلات تسلیم شوی. حتی اگر به هدف خود نرسی و تیرت به هدف نخورَد، باید با تمام وجود تلاش کنی و از ناامیدی فاصله بگیری.

هوش مصنوعی: هر جا که مژه‌های چشم خود را به هم بیاوری، در آنجا نگاهی خواب‌آلود وجود دارد. در چنین مکان‌هایی نه می‌توانی با سحر و جادو چیزی ایجاد کنی و نه صدایت خالی از نغما خواهد بود.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است که ناتوانی من را از اساس تغییر دهد اگر زیر بغل من به اندازهٔ تار چنگ، چند عصا وجود داشته باشد؟

هوش مصنوعی: چون به سبب نازکی و لطافت گل، خوشی و شادی ما را تحت فشار قرار دادند، اگر به یکباره رنگی بر روی ما ریخته شود، نتیجه‌اش شکست و ناکامی ما خواهد بود.

هوش مصنوعی: در اینجا به احساس تنهایی و ناامیدی اشاره شده است. خانه‌ی بی‌رحم و ترسناک نمی‌تواند هیچ چیز جز ناله و فریاد به ارمغان بیاورد. انگار که زنجیری که ما را محاصره کرده، تبدیل به سلاحی می‌شود که صدا و وحشت آن در دل خانه طنین‌انداز است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس از تلاشم آگاه نیست؛ همان‌طور که آتش بی‌رنگ نفس من در هر مکان می‌سوزد.

هوش مصنوعی: هر بار که از دل می‌زاری، پیام‌آوری از آن می‌آید که در هر گوشه، اشک سحرگاهان به آرامی می‌ریزد و چشم شبنم در پس‌زمینه قرار دارد.

هوش مصنوعی: بهتر است لحظه‌ای تامل کنی و به خودت بیاندیشی، بعضی وقت‌ها در زندگی فریب خود را نخوریم. نکند با خودبزرگ‌بینی و مغروری که داری، تنها یادگاری که از تو باقی بماند، ردپایی ساده بر روی زمین باشد.