هوش مصنوعی: چرا کسی که درد و رنج را تجربه نکرده، نمی‌تواند از بی‌تابی‌های دیگران پی ببرد؟ اگر دل کسی به درد آشنا باشد، او هم می‌فهمد که چه سختی‌هایی را دیگران تحمل می‌کنند.

هوش مصنوعی: آرزوهایت هیچ بویی از حقیقت ندارند، جز اینکه به شدت درگیر آرزوها و رؤیاها هستی. اگر هوایی وجود داشته باشد، تنها حس پرواز و زیبایی آن را تجربه می‌کنی.

هوش مصنوعی: کسی که به دنبال راحتی و آسایش است، سختی‌ها و زحمت‌ها را نادیده می‌گیرد. چشمانش به زیبایی‌ها و جذابیت‌ها می‌افتد، مشابه پرندگان زیبا که در دام می‌افتند.

هوش مصنوعی: اگر دل شب را با نان پر کنی، بدان که خوش‌گذرانی و لذت واقعی در صبح است، زیرا در هر جایی که گرد و غبار آسیاب باشد، فرش بهشتی پخش شده است.

هوش مصنوعی: زبان‌های نارس و ناتوان، نمی‌توانند به خوبی گفت‌وگو کنند، مگر اینکه به لطافت و ظرافت احساسات و معانی پرداخته شود.

هوش مصنوعی: نفس بیهوده در اینجا به زیبایی‌ها و جلوه‌های ناز و لطافت اشاره می‌کند. اینجا تنها تو به اندازه‌ی کافی جا داری، زیرا فقط در دل عاشقان می‌توانی مکانی داشته باشی.

هوش مصنوعی: امکان ندارد که این و آن بتوانند دل را از صفای خود دور کنند؛ زیرا در این آینه، زیبایی‌های بسیاری وجود دارد اگر که با حیرت به آن نگاه کنیم.

هوش مصنوعی: جهان خواب‌آلود را امید دیدار بیدار کرد و درخواست نگاهی، بر لب‌هایش همچون عصای بلندی نمایان است.

هوش مصنوعی: در آن جمعی که نگاه تو مانند سرمه جوانه می‌زند، شکست شیشه‌‌ها به‌طور خاموش و بدون صدا همانند موجی از گوهر خواهد بود.

هوش مصنوعی: زبان حال عاشقان به شکلی پرشور و پرهیجان ابراز می‌کند که ای کاش تمامی آتش و دود دل‌های ما بر سر ما فرود بیاید و ما را در آغوش بگیرد.

هوش مصنوعی: دل انسان به خاطر بی‌احساس بودنش این‌قدر تغییر رنگ می‌دهد؛ اگر این آینه خونین شود، به یک رنگ تازه‌آشنا خواهد بود.

هوش مصنوعی: در بزم پیری، نشئه‌ای از زندگی وجود ندارد. وقتی که انسان به سمت پایان عمر و فنا می‌رود، دیگر هیچ‌گونه شادی و شوقی از زندگی در او باقی نمی‌ماند.