هوش مصنوعی: تا زمانی که در دل انسان روشنی و صداقت وجود داشته باشد، تمامی دشواری‌ها و مشکلات زندگی به هم پیوسته و در هم گره می‌خورند.

هوش مصنوعی: صبحگاهان، شبنم درختان باغچهٔ فریب و نیرنگ ما را می‌پوشاند و شادی و غم ما از تمام وجودمان نمایان است.

هوش مصنوعی: قدم‌ها در اینجا به اندازه‌ای نرم و لطیف هستند که انگار زیر آب روانند، اما در واقع اینجا بی‌آب و خشک است، حتی اگر دریا در اطراف باشد.

هوش مصنوعی: زیبایی و درخشش، ارزشی ندارد، در برابر حق، ظلم نکن و بی‌خبری‌های خود را با غم و اندوه نسبت به آینده پر نکن.

هوش مصنوعی: از این گلستان عبور نکن بدون اینکه از زیبایی‌های آن آگاه باشی، شاید این زیبایی‌ها نمایانگر هنر باغبان باشد.

هوش مصنوعی: نمی‌توان دو روی متفاوت بر دل همچون آیینه بست، زیرا گل این باغ هرگز نمی‌تواند شکوفه‌ای زیبا و دل‌انگیز باشد.

هوش مصنوعی: مژه‌ای می‌تواند در این مکان عبرت‌آمیز اثرگذار باشد، حتی اگر خواب کسی خیلی دور و unreachable باشد.

هوش مصنوعی: تلاش و کوشش من به جایی نرسیده و به مانند گرهی مانده که در مسیر، مانع حرکت می‌شود، همانند زخم روی پا که راه رفتن را دشوار می‌کند.

هوش مصنوعی: با باز کردن چشمانت و پذیرش حقیقت، زیبایی‌ات را نشان بده؛ چرا که تا کی می‌خواهی مسائل را در پرده ابهام نگه‌داری؟

هوش مصنوعی: ما از دل افسرده‌مان نتوانستیم لحظه‌ای خوشی را تجربه کنیم، مانند اینکه این خون در شیشه تنها زمانی می‌تواند رنگ بگیرد که در رگ سنگی باشد.

هوش مصنوعی: در بی‌زبانی، حسرت و پشیمانی از ستمی که بر ما رفته، به صورت غم و افسوس‌نوا درآمده است. اگرچه زبان گویایی داریم، اما سکوت ما نشان‌دهنده‌ی عمق ناراحتی‌مان است.

هوش مصنوعی: ما دل نداریم و فقط به کار حمل و نقل مشغولیم؛ پس اگر آینه‌ای به ما مربوط باشد، این موضوع چندان سخت نیست.

هوش مصنوعی: بیدل در اینجا می‌گوید که در محفل‌های خاص و دلنشین، تا زمانی که دل و روح صاف و بی‌غش باشد، نمی‌توان کثیفی و زشتی را در آن جا وارد کرد. در واقع، این فضاهای زیبا و پر از محبت، نیازی به ترفندهای تجملاتی و خودنمایی ندارند، چرا که اصل پاکی و صداقت در آن‌ها حاکم است.