هوش مصنوعی: دل ما در سکوت و خاموشی نخواهد ماند، چرا که صدای جرس قافله‌ای که بی‌احساسی و بی‌زندگی است، به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: تا چه زمانی می‌خواهی از بی‌خبری و بی‌اعتنایی‌های خود غافل باشی و فقط با سکوت، درد و غم خود را پنهان کنی؟

هوش مصنوعی: در جایی که خبری نیست، ممکن است دنیای جدیدی وجود داشته باشد. در حالی که آرامش و سکوت در این مکان می‌تواند به اندازه‌ای باشد که همانند دامن وسیع صحرا حس شود.

هوش مصنوعی: برای دل زخم‌دار و سوخته‌ام، آب نریز؛ ای اشک، نکن ببار که مبادا آتش عشق و شوق در این خانه شعله‌ور شود.

هوش مصنوعی: غم و اندوه دل، ناشی از کمبود و نارسایی شرایط است و مشکلی نیست اگر انسان بتواند از خودش فاصله بگیرد و از قید و بندهایی که او را محدود کرده، رها شود.

هوش مصنوعی: اگر تلاش و اراده‌ات کم شود، حتی در شرایط سخت، نباید انتظار داشته باشی که احساساتت و اشتیاقت به اندازه‌ای باشد که دریا به تلاطم می‌آید.

هوش مصنوعی: ای کاش فکر قدرت، دل را از این آینه دور نکند، چرا که می‌ترسم این زیبایی، به مانند ید بیضا (قدرت و معجزه) باشد.

هوش مصنوعی: برای یادآوری لحظات وصال و عشق، اشک‌هایتان را بریزید، زیرا اگر دل خونین نشود، آن دل هیچگاه داغ تمنا و آرزو نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: اجزای بدن به هم ریخته و نامرتب هستند و اگر بخواهیم آرایش و نظم را در آنها بر هم بزنیم، ممکن است دیگر زیبا و پسندیده به نظر نرسند.

هوش مصنوعی: شعله‌ها به خاطر دود خود در زیر علم قرار دارند. چه فرقی می‌کند اگر سایه ما نیز بر سرمان باشد؟

هوش مصنوعی: تو و تماشای فریب دو جهان، بیدل من و چشمی که به حیرت خود باز مانده است.