هوش مصنوعی: از تنگی و فشار، دل جهان دچار تغییر شد و گوهرهایی از عمق وجود پیدا شدند؛ این زیبایی‌ها به خاطر شرم از کمبود خود به وجود آمدند و مانند دریا، پر از عرق و تلاش شدند.

هوش مصنوعی: تو در غفلت از خود بودی و به سمت آینده نگریستی، حالتی که به تو دست داد از زیبایی‌هایی بود که در پیش رو قرار داشت و امروز، به جای فردا، خودش را نمایان کرد.

هوش مصنوعی: در این بزم که هیچ تماشاگری وجود ندارد، نظاره‌گر زیبایی‌هایی هستیم که جلب توجه می‌کنند و این زیبایی‌ها مانند جادو ما را به خود جذب می‌کنند.

هوش مصنوعی: به‌نظر می‌رسد که شاعر به این موضوع اشاره می‌کند که فردی با فهم و هوش، در شرایط سخت و تنگنا ممکن است دچار محدودیت شود. اما خوشبختانه یک دیوانه وجود دارد که از قید و حصار خود رهایی پیدا کرده و به آزادی و فضاهای وسیع روی آورده است. این دیوانه به نوعی به زندگی و حقیقتی عمیق‌تر دست یافته که هوش و درک معمولی نتوانسته به آن‌ها دست پیدا کند.

هوش مصنوعی: آنها متوجه نشدند که این غفلت چه معنایی دارد و به همین دلیل، نگاه‌ها به نادرستی منحرف شد. در این بین، حتی آثار زیبا هم دچار نقص و ایراد گردید.

هوش مصنوعی: وقتی که حال و وضعیت بدن از حالت احتیاط خارج شد، نباید بی‌توجه باشی؛ زیرا سلامتی ممکن است به شدت در خطر بیفتد، همان‌طور که بر سنگی که به مینا تبدیل شده است، لرزش وجود دارد.

هوش مصنوعی: در این میخانه اگر می‌خواهی دانه‌ای سبحه بگردانی یا ساغر پر کن، باید بدان که همین هوشیاری که با آن ساز می‌زنی، باعث می‌شود که به حال بی‌خودی درآیی.

هوش مصنوعی: به خاطر ناامیدی، آنقدر در دلتنگی نشستم که انگار خودم را فراموش کردم. در این دنیای خراب و ویران، مثل شمعی هستم که به خاطر ناتوانی و بی‌حالی‌ام خاموش شده‌ام.

هوش مصنوعی: فرصتی فراهم نشد تا دلیل و نشانهٔ خانهٔ پروانهٔ ما را بگوییم؛ شعله‌ای در فضای خیال، بال ما را پراکنده کرد و دیگر نظاره‌گر نشدیم.

هوش مصنوعی: با تمرکز بر افکار و تأمل در آن‌ها، بیدل به عمق خاموشی و سکوت نفس‌ها پی می‌برد. مریم با فداکاری و عشق خود، به مسیحا تبدیل می‌شود.