هوش مصنوعی: با آرزوی نابودی، تحمل و سختی زندگی برای ما خوشایند شد و آرزوی سوختن و از دست دادن همه چیز به ما لطافت و شگفتی بخشید.

هوش مصنوعی: ما از دقت و سنجش، در کار یگانگی دچار نقصی شدیم و به همین خاطر، وجود افراد در ظاهری متفاوت از خودشان نمایان شد.

هوش مصنوعی: زبان حال نشان‌دهنده‌ی کمال و زیبایی است، در حالی که نفس به دزدی روح و حقیقت می‌پردازد. در اینجا، هر قدر که کسی به حقیقت نزدیک‌تر شود، همچون آینه‌ای شفاف و گویا می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر به عمق و حقیقت معانی پی ببری و با درک و آگاهی پیش بروی، در غیر این صورت سخن و ادبیات ارزش خود را از دست می‌دهند و خالی از لطافت می‌شوند.

هوش مصنوعی: از دوست بد دوری کن، زیرا در مکانی که عبرت می‌گیرید، به خاطر گناه زشت یک نفر، هزاران چهره رسوا می‌شوند.

هوش مصنوعی: اگر وضعیت و امکانات در هندستان به این شکل است، بنابراین در فقر و تنگدستی نیز می‌توان به روش‌هایی دست یافت که به نوعی به دنبال قدرت و خودنمایی باشیم.

هوش مصنوعی: تمام وجود این فرد پر از حسرت و اندوه است و در دلش غم بی‌پایانی وجود دارد. در اینجا نوشیدنی‌ای وجود دارد که باید آن را با درد و سوزی خاص تجربه کرد.

هوش مصنوعی: هر چیزی که به آن فکر کنیم، شوق و اشتیاقی در دل به وجود می‌آورد. این شوق به قدری قوی است که عشق لیلی در دل مجنون، او را به شدت تحت تاثیر قرار داده و روحش را سیاه کرده است.

هوش مصنوعی: غنچه در بستر گل آرام گرفت و باغ را به خواب برد، جهان چون موجی در ناخن غوطه ور شد تا گرفتاریم برطرف گردد.

هوش مصنوعی: من در سکوتی عمیق به دنبال ناپدیدی می‌گردم و در این حال، گویی نفس‌هایم را به سختی می‌کشم، مانند پرواز پرنده‌ای افسانه‌ای که در آسمان گم شده است.

هوش مصنوعی: من به تفکر و تأمل پرداختم و در این فرآیند، معنای وجودم به کلمات تبدیل شد. بیدل (شاعر) از شرابی که نوشیده‌ام سرمست شده و به جایی رسید که حالتی دلنشین و زیبا پیدا کردم.