هوش مصنوعی: زمانی که بوی بهار از چمن به مشام می‌رسد، چه می‌توانم بگویم و چه اهمیتی دارد، وقتی که نامهٔ محبوب به من می‌رسد.

هوش مصنوعی: دل من به موسیقی عشق گوش می‌دهد و در حالتی از جنون و سرمستی هست. به یاد آن نگاه مست و افسونگر، فریاد می‌زنم که مانند یک سوارِ سرمست به سوی من می‌آید.

هوش مصنوعی: شوخی و حال و هوای چشم و لب باعث شده که تعداد این بی‌ادب‌ها به قدری زیاد شود که یک نفر از میان هزار نفر هم به حساب نمی‌آید.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که مدت‌هاست که انسان‌ها به زیبایی‌های ظاهری و زودگذر مانند گل و لاله خیره شده‌اند و از این مسخرگی، عمرشان به هدر می‌رود. در نهایت، این superficial attraction فقط باعث خنده و شادی موقتی می‌شود و ارزش واقعی و پایدار ندارد.

هوش مصنوعی: هر نهالی که به خاطر طمع و حرص خم شده باشد، در نهایت با بار ثمر و ثروت به همان دستی که از درخت چنار می‌رسد، نخواهد رسید.

هوش مصنوعی: نباید هیچ‌کس در غم و اندوه از دست دادن رهبری باشد. صبح که فرا رسد، در هر جا که باشیم، زخم‌های عاطفی و دل‌تنگی‌ها با ما خواهند بود.

هوش مصنوعی: تا زمانی که دل ما شعله‌ور نیست و نفسی بلند نمی‌شود، پس از شکست، نواختن ساز ما تنها به لحن تلخ و دلگیر می‌رسد.

هوش مصنوعی: آموختن معرفت نیازمند صبر و سکوت است. اگر گرسنه‌اید، بلند شوید و به سمت هدف‌های خود بروید تا به موفقیت برسید.

هوش مصنوعی: حرف و صدای مردم باعث فشار و تنگی فضا می‌شود، زیرا وقتی تو نفس می‌زنی، دل آدم به تنگ می‌آید.

هوش مصنوعی: فرصت شادمانی به گونه‌ای آماده شده است که به راحتی می‌توان به لذت از می‌رسید و نشئه‌ای که از شراب به دست می‌آید، در دسترس قرار دارد.

هوش مصنوعی: هرگز در حرکات و ناز و غرور خود زیاده‌روی نکن، زیرا تا صبح پروانه در آتش شمع می‌سوزد و این‌گونه افتخار به عیوب و ضعف‌ها می‌انجامد.

هوش مصنوعی: تاکنون حق‌خواهی و طلب عدالت از کسی که ناتوان است، کاری بیهوده به نظر می‌رسد. حتی کسانی که امکانات کمی دارند هم می‌توانند به ما کمک کنند و نباید آنها را نادیده گرفت.

هوش مصنوعی: اگر دل حزینی از غمهایش آشنا شود، به دوستانش خبر خوشی می‌دهد که بیدل زار، حالش به شدت خراب است و در حال زاری است.