هوش مصنوعی: اگر انسان با اراده و تلاش خود، از حالت خودخواهی و مغرور بودن فاصله بگیرد و تسلیم شرایط و واقعیت‌ها شود، می‌تواند به مقامی رفیع و بی‌نیازی دست یابد.

هوش مصنوعی: تا وقتی که مستی و سرخوشی دارم، باید منتظر باشی که آخرین آثار این سرمستی، یعنی خمی که از شراب بر گردن مینا می‌افتد، به من برسد.

هوش مصنوعی: ذات طبیعی انسان به زحمت و سختی، اثرات خود را به جا می‌گذارد. در واقع، وقتی اولین بار جامی که از شیشه درست شده بر سنگ بیفتد و بشکند، نشانه‌ای از این تلاش و شکست است.

هوش مصنوعی: از کیفیت و معنای پیام یکتایی غافل نباش، چرا که فرستاده او به هر جایی که ما به آن فکر کنیم، می‌رسد.

هوش مصنوعی: شخصی متوجه می‌شود که در پی کسب دانش و شعور، نیازهای مادی و دنیوی خود را کاهش دهد. این به این معناست که هر کس که به حقیقتی عمیق و ارزشمند دست پیدا کند، باید از وابستگی به چیزهای مادی فاصله بگیرد و در عوض به غنای روحی و فکری خود بپردازد.

هوش مصنوعی: آرامش و آسایش جایی که ترس و ناامنی در آن وجود دارد، هرگز نمی‌تواند واقعی باشد؛ زیرا اگر کسی به دیوار آنجا نزدیک شود، نقش بیابان و خشکی نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: شمعی که نماد عزت من است، در این تاریکی به قدری روشنایی می‌افروزد که وسعتش می‌تواند جایی برای من فراهم کند.

هوش مصنوعی: چون بوی غنچه، من به دلیل ضعفی که دارم، در حال انتظار برای شب هستم. اگر جانم به لب برسد، فردا که می‌شود، نفس جدیدی خواهم کشید.

هوش مصنوعی: بدن من همچون شمع از خجالت زمین‌گیر بودن می‌سوزد، سرم را به زمین می‌گذارم تا وقتی که پاهایم به خواب بروند.

هوش مصنوعی: رفقای من از این باغ رفته‌اند و من نیز پس از این تصمیم دارم رنگی را بشکنم که صدای فریاد من به آن گل‌ها برسد.

هوش مصنوعی: مثل غنچه‌ای شو و بوی گل را استشمام کن، زیرا شیوه سخن گفتن من لطیف و ظریف است و بدون تامل هیچ‌کس به این نوع بیان نخواهد رسید.

هوش مصنوعی: خودسری و سرکشی بیدل چقدر به او کمک می‌کند تا در میان بزرگ‌ترین ها مانند سرو خوش اندام قد علم کند و به آن بلندی برسد.