هوش مصنوعی: آبی که بر روی گل زیبای تو می‌ریزد، سایه‌ای از آب را بر روی صورت آفتاب می‌افکند.

هوش مصنوعی: زبان گل از سوالاتش شرمنده است و لب تو به قدری نرم و لطیف است که پاسخ‌های دلنشینی از آن جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: آسمان از خون غروب، آنچه شب با شیشه انجام می‌دهد، صبح در جام آفتاب می‌ریزد.

هوش مصنوعی: هر چیزی که به آن توجه کرده‌ایم، در واقع دل ما را غمگین و پریشان می‌کند، زیرا زیبایی‌های دنیا در حال نابودی و زوال هستند.

هوش مصنوعی: نگاه پر رمق و نافذ تو، مانند تیغی تیز، دل‌ها را می‌آزارد و خوشی‌هایی که به خاطر شراب مینا به دست می‌آورم، در حالتی شبیه به مستی و سرمستی به من می‌ریزد.

هوش مصنوعی: بیا و به من ملحق شو، چرا که امشب بدون تو، نگاه‌ها مانند قطرات اشک از چشمانم سرازیر می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی که نام تیغ تو به زبان می‌آید، ما که تشنه‌ی آب هستیم، حسرت و آرزو می‌کنیم که ای کاش آب به ما برسد.

هوش مصنوعی: به خاطر گریه کردن عاشقان عشق را انکار نکن، چون اشک‌هایشان مانند آب دریا از چشمانشان سرازیر می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر از قید و بند دنیایی که به وسیله‌ی تعلقات و وابستگی‌ها به وجود آمده، رهایی یابی، تمام امکانات و نعمت‌ها به سوی تو سرازیر می‌شوند.

هوش مصنوعی: ای حباب، تو چگونه از زیبایی اطرافت باخبر هستی؟ که چشم شیطنت‌آمیز تو، رنگ نقاب را بر هم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: در این فضا به قدری جای شادی و خوشی محدود است که اگر کسی به خود بال و پر بزند، حباب می‌ترکد و می‌ریزد.

هوش مصنوعی: وقتی بر آتش پیرامون بیدل نشسته‌اند، به جای اشک، جرقه‌های آتش از لبان او می‌ریزد.