هوش مصنوعی: هرجا که چشمانم به خواب می‌روند، رود خجالت بر صورتم ریخته می‌شود و همچون گلاب جاری است.

هوش مصنوعی: همیشه آگاه باش که زندگی ناپایدار است و هر لحظه فرصتی جدید به وجود می‌آید که ممکن است از دست برود.

هوش مصنوعی: حرف زشت و بی‌احترامی که از دل ناپاک برمی‌آید را نپسند. نفس وجودی خود را به مانند آتش بدان، زیرا آن را با آبی که در آیینه می‌ریزد، پاک و روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: از مشکلات و محدودیت‌های زندگی و جسم خود، سال‌هاست که تلاش می‌کنیم، اما هنوز نشانه‌های پیری و کهولت را احساس می‌کنیم.

هوش مصنوعی: گلی که رنگ و بویش در دنیا همه جا پراکنده است، مانند غنچه‌ای است که اشک خونین مرا در زیر پوششی پنهان می‌کند.

هوش مصنوعی: من از یادآوری خیالی خوشحالم که در آن گل‌های باغ چمن در آغوش خواب به تماشای زیبایی می‌ریزند.

هوش مصنوعی: دل به شدت در حال ذوب شدن است و نمی‌توانم درد و رنج خود را به کسی بگویم. او به نرمی اشک می‌بارد، گویی مانند باران از آسمان می‌ریزد.

هوش مصنوعی: عاشق بهاری که در دلش جوانه زده، خود را از وجود خود جدا می‌کند و در این حال، زیبایی‌های زندگی، رنگ‌های زیبای صبح را شکست می‌دهد و نور آفتاب را روانه می‌کند.

هوش مصنوعی: به خودت خیانت نکن و فریب ظاهر خوش و امن زندگی را نخور، چون ممکن است آنچه به نظر می‌رسد خوب است، در واقع جایگزینی برای حقیقت تلخ باشد.

هوش مصنوعی: از شدت بی‌قراری‌ام، وجودم به سیل می‌ماند و همان‌طور که اشک‌هایم رنگین هستند، ساختار وجودی‌ام هم در حال شسته شدن است.

هوش مصنوعی: تا جایی که می‌توانی، راز دل خود را فاش نکن؛ زیرا آبروی انسان مانند حبابی است که به محض لمس، می‌ترکد و می‌ریزد.