هوش مصنوعی: من مانند یک مروارید هستم که تا زمانی در آب می‌مانم و به زندگی ادامه می‌دهم، اما آرزویم این است که روزی از دل حبابی خارج شوم و به آزادی برسم.

هوش مصنوعی: دنیا از رفتار نامناسب برخی تبدیل به میدان بی‌احترامی شده است. در این شرایط، آیا کسی به فکر خود می‌افتد که از میان این همه جمع به پا خیزد و به اصلاح امور بپردازد؟

هوش مصنوعی: فطرت انسان از زندگی بی‌ارزش و ناپایدار بیزار است و نمی‌خواهد حتی به خاطر تلخی‌های زندگی، نامش در کنار کسانی که در افت درجه قرار دارند، بیفتد. او می‌خواهد همیشه درخشان و ماندگار باشد و از سایه‌های منفی دوری کند.

هوش مصنوعی: از تقوا، زاهد گوشه‌نشینی را انتخاب کرده و به خاک و بی‌ارادگی می‌رسد، مگر اینکه شوری و حال مستی در او پیدا شود، همان‌طور که وقتی انسان در شراب می‌افتد، به حالتی برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: ای فلک، در قیامت خواجه را مپذیر، جز اینکه زمین‌گیر نشود. این خر دوباره در تلاطم نمی‌افتد، چون برخیزد.

هوش مصنوعی: شیشه‌ای که جادو دارد، ما را از پری ناامید کرد. در واقع، بعید به نظر می‌رسد که این نقاب از روی کسی کنار برود و او دوباره بایستد.

هوش مصنوعی: در این جمع، خود را خجالت زده نمی‌دانیم، چرا باید در نگرانی به سر بریم و بخواهیم که از جا بلند شویم؟

هوش مصنوعی: در دشت وسیع، زیبایی هر نسیمی محسوب می‌شود و افکار ما به سمتی می‌رود که به دنبال رسیدن به اوج و بالندگی هستیم.

هوش مصنوعی: حیا نمی‌گذارد که چمن رنگی بگیرد، اما وقتی گلی به جوانه‌زنی می‌رسد، حتی اگر آتش به آب بیفتد، باز هم به حرکت درخواهد آمد.

هوش مصنوعی: به خاطر ناتوانی و کمبود قدرت در انتظار برآورده شدن آرزوهایم نشسته‌ام و از تو می‌خواهم که بخت‌من به خواب نرود و دوباره بیدار شود.

هوش مصنوعی: در دل خود ناامیدی را پنهان کرده‌ام، مانند سحر که دستش غبار را برمی‌دارد. دعا می‌کنم که این ناامیدی برطرف شود و دوباره روزهای خوب به سراغم بیایند.

هوش مصنوعی: رشد و پیشرفت هیچ ارتباطی به درختی که می‌خواهیم به آن دست یابیم ندارد، مگر اینکه آتش در این محل ویران‌ شده، شعله‌ور شود و دوباره جان بگیرد.