هوش مصنوعی: چه چیزی از این ناتوانی و شکست من که از خاک و خاکی دیگر برخواسته است، جز اینکه تنها مقداری عرق از من خارج شود؟

هوش مصنوعی: نگویید که عشق آسان است، چرا که عاشق از ناامیدی به علم و آگاهی می‌رسد، او تنها برمی‌خیزد تا یک آه سرد بکشد.

هوش مصنوعی: برای رسیدن به هدف، اگر صدها کاروان هم حرکت کنند، نباید از ناله و غم غافل شد، حتی اگر همه بی‌درد به پا خیزند.

هوش مصنوعی: تصور من از دشت و بیابان پر از عشق و خواست اوست، به طوریکه اجزای وجودم نگران این هستند که مبادا غمی از این خاک و زمین، یا آرزویی از دست رفته، برخیزد و به فکر بیفتند.

هوش مصنوعی: در آن سرزمینی که تسلط و قدرت از بین برود، رنگ و حالتم مانند برگ‌های پاییزی دستخوش تغییر خواهد شد و نشانه‌های حضوری که بر زمین گذاشته‌ام، نیز زرد و بی‌روح خواهد شد.

هوش مصنوعی: برای رهایی از دام وابستگی، باید تلاش زیادی کرد. زیرا اگر یک نگاه تازه و متفاوت بر ما بیفتد، می‌تواند ما را حیرت‌زده کند و به بند بکشد.

هوش مصنوعی: اگر غش از زخم محبت این باشد که نفس از سینه‌ام برخیزد و مانند صبح از قفس آزاد شود، پس این حقیقتی است پنهان.

هوش مصنوعی: هر کسی به اندازه‌ی ارزش و اهمیتی که دارد، چیزی درونش قابل مشاهده است. اگر فردی شجاعت نداشته باشد، حتی با کوچکترین تهدیدی هم می‌لرزد و از خود ترس نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: من دلم در بند خواسته‌ها و آرزوهاست، درست مثل کشاورزی که زمینش را می‌کارد، اما هر زخم و رنجی که ببینم، باعث می‌شود که من بیشتر بخندم، در حالی که آن درد هنوز پابرجاست.

هوش مصنوعی: از حالت جنون و دیوانگی صبحگاهان شعری برمی‌خواهم که با اشک و احساسات گسسته‌ام، به‌قدری که از درونم غبار رنج و اندوه برطرف شود.