هوش مصنوعی: تا زمانی که زیبایی بی رنگ تو بر دل نقش بست، آینه در دست گرفتم و به در مراجعه کردم.

هوش مصنوعی: اگر به اهداف و آرزوهای خود با جدیت و تلاش بپردازی، ممکن است به نتایج غیرمنتظره و بزرگی دست پیدا کنی، حتی اگر شروع کار کوچک و کم‌اهمیت به نظر برسد.

هوش مصنوعی: تو رفتی و من نتوانستم از غم دوری‌ام آرامش پیدا کنم. چه می‌توانم بکنم وقتی آتش عشق تو در قلبم شعله‌ور است و دامن صبحگاهی به یاد تو، مرا بیشتر می‌سوزاند؟

هوش مصنوعی: بدون حضور تو، چمن هیچ لذتی برایم ندارد. هر گلی که می‌بینم، یاد تو را در ذهنم زنده می‌کند.

هوش مصنوعی: به من بگو، این فکر تو چه سودی دارد؟ چرا رنگ و چهره‌ام در هر چرخش زمان تغییر می‌کند؟

هوش مصنوعی: عمر و جوانی‌ام بر اثر سختی‌ها و رنج‌هایی که کشیده‌ام، به خواری و ناتوانی رسیده است. مانند نخل سالخورده‌ای که به خاطر فشار و آسیب، خم شده و با چاقویی به شاخ‌هایش ضربه زده شده است.

هوش مصنوعی: سحر و جادوی علم و درک، از جانم دودی برخاست و آبی که بر روی من می‌وزید، شعله‌ای به دل من زد.

هوش مصنوعی: بدون ناامیدی، از فکر وطن دست نکشیدم تا زمانی که دچار مشکلات شدم و راه را برای رسیدن به آرزوهایم گم کردم.

هوش مصنوعی: چشمم را به تماشای تو نرساندم، چون شمع، از ابتدا تا انتهای قدمم فقط یک پلک زدن فاصله بود.

هوش مصنوعی: چشم‌های او مانند پرده‌ای بر دل من قرار دارد و من حیران و شگفت‌زده هستم که چگونه این پرده بر افراشته شده است.

هوش مصنوعی: فریاد که ما تلاش کردیم و به نتیجه‌ای نرسیدیم، صبح هنگام، در حالی که از خستگی و ناامیدی به تنگ آمده بودیم، با قدرت به کار ادامه دادیم.

هوش مصنوعی: ما به زیبایی تو چه می‌توانیم بگوییم که فقط حیرت ما باقی مانده است؛ تو همچون مجسمه‌ای از گل هستی که در آینه به نمایش درآمده است.

هوش مصنوعی: نیکی و زیبایی را از کسی شنیدم که نمی‌دانست چه در دل دارد؛ او به فکر آسیب زدن به من بود، اما به جای آن به من لطف و محبت کرد.

هوش مصنوعی: دل ما را با نگاهی که به سمت آن گل انداختی دزدیدند، همان گلی که تو در آن چمن دیدی و توجه کردی.