هوش مصنوعی: وقتی دندان‌ها ریخته شوند، حرص و طمع نسبت به نعمت‌ها ناامید کننده می‌شود، مانند اینکه صدف بدون مروارید باقی بماند و دست‌ها پر از حسرت و افسوس شوند.

هوش مصنوعی: این دنیا و پیوندهای آن با دل تو برای مدت طولانی باقی نمی‌ماند. نفس انسان تنها برای چند لحظه در این آینه‌ی زندانی محبوس می‌شود.

هوش مصنوعی: مردم ناتوان چه کار می‌توانند بکنند، وقتی نمی‌توانند قفس را با پرندگانش پر کنند؛ اما در جهانی که خالی از پرنده است، به آرامی به سازگاری با آن عادت می‌کنند.

هوش مصنوعی: جهان به گونه‌ای گسترده است که همه جا را تحت تاثیر قرار داده و در حال حاضر، خیالات بی‌خبر از واقعیت، با مفاهیم درست و قابل احترام در تناقض هستند.

هوش مصنوعی: به آرامش در زندگی بی‌هوا قناعت کن، چرا که انسان‌های بی‌خجالت و بی‌شرم، از مواد نامناسب و بی‌کیفیت استفاده می‌کنند تا موفقیت‌های ظاهری به‌دست آورند.

هوش مصنوعی: اگر تو بخواهی، می‌توانی شور و حال عظیمی را در جهان ایجاد کنی و یا زنگ و صداهای بلندی در آسمان به راه بیندازی. به همین خاطر، این همه نغمه و آهنگ‌های مختلف از این رنگ و صدا به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: در حالتی که با گرما و عرق دست و پنجه نرم می‌کند، احساس شرم و خجالت او به خاطر حفظ آبرو افزایش می‌یابد. هر شمع برای حفظ اعتبار خود، به چراغی مانند فانوس نیاز دارد.

هوش مصنوعی: سکوت در واقع به معنای پایان گفت‌وگو است؛ اگر به خودت استراحت بدهی و لب‌هایت را ببندی، این کار می‌تواند به اندازه‌ای مهم باشد که یک نقطه می‌تواند معانی زیادی را ایجاد کند.

هوش مصنوعی: این چه جادوی عجیبی است که آرایشگری شگفتی را به دست تو می‌دهد و از آن یک آیینه و طاووس می‌سازد.

هوش مصنوعی: اگر به یاد تو سر افراز و گنبدت، تمام پیشانی‌ام را به زمین بگذارم تا ادای احترام کنم، لب‌های من به می‌رسد و بوسه‌ام را وقف تو می‌سازد.

هوش مصنوعی: شکوه و ناله‌ی بی‌احساس ارزشی ندارد، چرا که هیچ احساسی را از دل برنمی‌کشد. در این دیر، فرد بی‌دل و بی‌احساس مانند بادل‌زاده‌ای ناقوس می‌نوازد.