هوش مصنوعی: روح انسان در میان ترس و هراس‌های زندگی، قادر است با عناصر ساده‌ای چون خاک و آب، شادی و زیباییی بسازد. او از چیزهای معمولی، لذت و نشاطی عمیق ایجاد می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی که دودی به وجود می‌آید، در حالی که شمع به آرامی خاموش می‌شود، به‌طور ناخواسته هر کسی که غمگین شده، باعث می‌شود من نیز دلتنگ و بی‌تاب شوم.

هوش مصنوعی: دل بی‌قرار من هر جا که بیفتد، ناآرامی‌های روزگار باعث خجالت و سردرگمی من می‌شود.

هوش مصنوعی: در هر جایی که درمانده می‌شوم و توان ادامه ندارم، آرامش پیدا کردن و از مشکلات رهایی یافتن، بی‌فایده است، زیرا در کنار خود مانند سنجاب باید بستر جدیدی بسازم و به تلاش ادامه دهم.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه موهای من سفیدی و پیری را نشان می‌دهند، اما دل من هنوز گمراه است و به راه خطا می‌رود. من در دام غفلت خود گرفتار شده‌ام و در این وضعیت، خواب و آرامش را از دست می‌دهم.

هوش مصنوعی: من فروتنی‌های خود را به عنوان نشانه‌ای از تسلیم نشان داده‌ام و در اینجا همچون هلالی که به اوج می‌رسد، پیشانی‌ام به سجده در محراب تبدیل می‌شود.

هوش مصنوعی: دل تو به حالت خلسه و مستی نیست، برای عشق و دوستی باید آماده پذیرفتن درد و رنج باشی، زیرا در نهایت این درد و تلاش می‌تواند به چیزی با ارزش و ناب تبدیل شود.

هوش مصنوعی: در حال حاظر با حسرت و نارضایتی از چیزی که نداری خود را می‌سوزانی، غافل از اینکه همین حسرت به تو کمک می‌کند تا ارزش چیزهای نایاب را بهتر درک کنی.

هوش مصنوعی: صبح با زیبایی‌اش قطرات شبنم را به وجود می‌آورد و من هم به این باور رسیده‌ام که عشق تو در نهایت از من یک مایع درخشان و فریبنده می‌سازد.

هوش مصنوعی: اجزای وجودم مانند شمعی ذوب می‌شوند و اشک‌هایم به رنگ آن درآمده‌اند. عشق و غم درونم مانند سیل می‌جوشد و به دل از هم می‌پاشد.

هوش مصنوعی: این بیت به معنای این است که وقتی از یک عضو فقط بی‌خبری و غفلت بروز کند، در دل بی‌قرار مانند فرشی که نرم و لطیف است، در نهایت خواب و آرامش را از بین می‌برد.