هوش مصنوعی: در آغاز، حیا باعث شد که ما نتوانیم در کار دیگران فضولی کنیم، تا زمانی که به دنیا آمدیم و متوجه شدیم که دلمان به چیزهای ممنوع می‌زند.

هوش مصنوعی: صبحی از باغ راز، بوی نفس عاشقانه‌ای از جانب محبت زد. هر کسی که این هوا را استنشاق کرد، مانند گل، صد عطسه از خوشحالی کرد.

هوش مصنوعی: دل داغ و ناامید، از شجاعت و غیرت بی‌بهره است، زیرا هنگامی که دست به کار می‌شود، نمی‌تواند زینت و زیبایی خود را بر آتش حسرت بیفزاید.

هوش مصنوعی: نفس انسان به هیچ وجه نمی‌تواند به خودی خود از پس مشکلات برآید؛ اگر دل نتواند بر طبیعت ما فائق آید، پس چرا باید چنین مشکلاتی را ایجاد کند؟

هوش مصنوعی: در هر نیم‌چرخ زندگی، تمامی رنگ‌ها و احساسات به پایان می‌رسند. باید مراقب بود که نشانه‌های خواهش و هوس را بر مقام والای کبریا نزنیم.

هوش مصنوعی: وقتی دل از این نیستان یک ناله‌ی جگرسوز بلند کرد، مانند نی ضعیفی که برای ایستادن به صد تکیه بر عصا نیاز دارد.

هوش مصنوعی: زیبایی و شگفتی بستگی به کنش و کارهای خاص دارد و برای درخشش و تاثیرگذاری، نیاز به شرایط و امکانات مناسب است. در غیر این صورت، تلاش‌ها ممکن است ناکافی و بی‌اثر بمانند.

هوش مصنوعی: در دنیای رنگارنگ و پرشکوه، فقر و ناداری وجود ندارد. هیچ لحظه‌ای نیست که بدون شور و حال و نشاط، آدمی را به خود جلب نکند.

هوش مصنوعی: در میدان سرنوشت، سکوت را در آغوش بکش؛ زیرا با سوگواری و ناله نمی‌توان بر این ساختار چیره شد.

هوش مصنوعی: ما سال‌هاست که در این بیابان بی‌هدف گشت و گذار می‌کنیم و در حالی که در خواب راحت به سر می‌بریم، کسی بر آستانه‌مان پا گذاشته است.

هوش مصنوعی: آیینه در واقع ما را به خودشناسی و آگاه شدن از خودخواهی‌هایمان دعوت می‌کند و با نشان دادن چهره‌مان، به ما یادآوری می‌کند که باید به داخل خود نگاهی بیندازیم و درک بهتری از وضعیت واقعی‌مان به دست آوریم.

هوش مصنوعی: بهار با تمام زیباییش نمی‌توانست آنقدر رنگ و جلوه‌ای داشته باشد که من از دلسردی‌ام بر گل‌ها تیر بزنم و زهر بپاشم.