هوش مصنوعی: اگر بخواهم این بیت را به زبان ساده بیان کنم، می‌توان گفت که وقتی در زندگی تدبیر و کنترل کافی وجود نداشته باشد، هیچ‌کس نمی‌تواند به موفقیت‌ها و مقام‌های بزرگ برسد و همه چیز ممکن است به آسانی از دست برود.

هوش مصنوعی: من در دامن فقر، زیبایی‌های غنا را در خود دارم، اما به قدری با ارزش و نازک است که حتی یک رشته مو هم نمی‌تواند آن را از بین ببرد.

هوش مصنوعی: من برای به دست آوردن کمال و پیشرفت در زندگی‌ام، به نوعی خجالت می‌کشم و احساس می‌کنم که اگر تلاش نکنم، دیگران ممکن است به من خرده بگیرند. مانند اینکه هیچ چیزی در دنیا نمی‌تواند از ستاره‌ای بلند قامت، کوچک‌ترین ذره‌اش را بگیرد.

هوش مصنوعی: با من مانند کسی است که بختش تیره و تار است. حتی اگر هزار بار در نور ماه غوطه‌ور شود، باز هم نوری به دست نخواهد آورد.

هوش مصنوعی: نزدیک‌تر بیایید تا من را بهتر بشناسید، چون من یک تصویر از کمال هستم و تنها از فاصله نمی‌توانید به درستی ارزیابی کنید.

هوش مصنوعی: اگر محرومیت از شوق تو را ببینم، عذابی سخت است، تلاشی که از صدای تو حاصل می‌شود، نمی‌تواند به جایی برسد.

هوش مصنوعی: در زندگی، داشتن آزادی از وابستگی‌ها و چیزهای دنیوی را باید ارزشمند دانست، زیرا این آزادی باعث می‌شود که هیچ چیزی نتواند تو را محاصره کند یا تو را محدود کند.

هوش مصنوعی: به رغم تلاش‌های بسیار و قطع امید از دوستی و محبت، نمی‌توان انتظار داشت که نتیجه‌ای مثبت حاصل شود. هر چه بیشتر به این روابط آسیب برسانی، باز هم نمی‌توانی انتظار داشته باشی که از آن چیزی خوب به بار بیاید.

هوش مصنوعی: ای دل مرده، برای آرامش قبر چه آرزویی داری؟ بهتر است که نام تو از لب گور هم گفته نشود.

هوش مصنوعی: اینگونه بوده که بر کسی که در انتظار وصال محبوب است، نباید چشمش را ببندد، چون این کار ناعادلانه است و مانند این است که کسی در حال مستی، جامش را از دست ندهد.

هوش مصنوعی: بیدل می‌گوید که هدف تیرهای خطرناک و مشکلات بزرگ، شخصی است که هنوز به کمال و رشد نرسیده است و تا زمانی که به این کمال نرسد، نمی‌تواند نوری دریافت کند.