هوش مصنوعی: از این ساعت شفاف که ماه و سال را به تصویر می‌کشد، زمان ما همچون پرنده‌ای در گرد و غبار بی‌مرگی، بال و پر می‌گیرد و به پرواز درمی‌آید.

هوش مصنوعی: ما سنوات زیادی را با حیا و احتیاط در دنیا زندگی کردیم، اما حالا با یک نگاه از چشم تو، تمام آن بار سنگین را که به دوش می‌کشیدیم، رها کردیم.

هوش مصنوعی: به خاطر این وضعیت آشفته‌ای که با عرق‌ریزی به وجود آوردیم، تصویر ما مانند آبی است که از یک غربال بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: در دنیای محبت و ادب، مانند آبله که در زمین می‌روید، باید با تواضع و حیا رشد کنیم و به مقام بلندی دست پیدا کنیم، حتی اگر در ابتدا به نظر برسد که کوچک یا نادیده‌انگار شده‌ایم.

هوش مصنوعی: به جز شگفتی‌های عجیبی که از دنیای طبیعی فراتر است، به ریش و فشخشی که نشان از بزرگی و مقام شیخ آدم دارد، فکر نکن. او در حالی که قدرتی شگرف دارد، به سادگی به صدا درآمد.

هوش مصنوعی: به دیگران ایراد نگیرید که مانند منصور، او نیز با چهره‌ای جدید و خوشبختی دوباره زنده شده است.

هوش مصنوعی: در دل پاک و بی‌ریا، تردید و پرسش‌های عمیق وجود ندارد، زیرا زمانی که زنگار و کدورت وجود نداشته باشد، آینه تصویر روشنی را نمایش می‌دهد.

هوش مصنوعی: سود و منفعتی که من به دست آورده‌ام، به هیچ کالایی کم ارز‌ش نیست که از لطف و کمک یک دلال به دست آمده باشد.

هوش مصنوعی: احساسات من به خاطر دوستانم که از سفر بازگشته‌اند، به نوعی نشان‌دهنده دل‌تنگی من است. گویی از عمق وجودم خبر می‌دهد که این قافله را در پی خود می‌کشاند.

هوش مصنوعی: پرنده زیبای من وقتی از باغ حضور خبردار شد که من چه رنگی دارم، بر افراشتن پر و بالش را آغاز کرد.

هوش مصنوعی: فریاد می‌زنم که راز عشق تو را مخفی کرده‌ام، همان‌طور که شمع در برابر حرارت خود ذوب می‌شود و از دایره‌ای که در آن هست، برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: تا کی باید به بهانه‌های نو از دوستانم شکایت کنم؟ همانطور که قلمم به سختی بر لکه‌های کاغذ حرکت می‌کند، صدای ناله‌ام هم از این دشواری‌ها بلند می‌شود.

هوش مصنوعی: این بیت به این مفهوم اشاره دارد که درک عمیق و دقیق از علم و معنا در کنار زیبایی‌های ظاهری، کار ساده‌ای نیست. ما با وجود تلاش برای فهمیدن عمیق‌تر، ممکن است در بسیاری از موقعیت‌ها همچنان در خاموشی و سکوت باقی بمانیم و نتوانیم احساسات و درک‌های خود را به خوبی بیان کنیم.