هوش مصنوعی: زمانی که دل به جستجوی چیزی برخیزد، همچون شعله‌ای که از شمع بیرون می‌آید، راه را به سوی مقصد خود پیدا می‌کند و به حرکت درمی‌آید.

هوش مصنوعی: من مانند یک سایه‌ی خاموش و بی‌روح هستم و تلاشم بی‌نتیجه مانده است. انگیزه و اراده‌ای که مرا از این وضعیت نجات دهد، کجاست؟

هوش مصنوعی: دل همچون ریشه‌ای سوزان است که هرگز رشد نمی‌کند، همان‌طور که شمع از انتظار برآورده نشود.

هوش مصنوعی: غبار خط من چگونه توانست این نامه را به محله محبوب برساند، مگر اینکه مانند پر از یک پرنده زخمی به هوا برخاسته باشد.

هوش مصنوعی: هر جا که خبر از جان‌فشانی‌های عاشقان برسد، عشق مانند شمشیری در دست، خود را به نمایش می‌گذارد و بر زخم‌هایش پرده‌ای از مقاومت می‌افکند.

هوش مصنوعی: ای دوست، وقتی که شمع در حال لرزیدن است و جگرم از ترس می‌لرزد، امیدوارم که روش و رفتارتان باعث نشود که من از این جمع جدا شوم.

هوش مصنوعی: در سرزمینی که غیرت و عشق لیلی به اوج خود رسیده، درد و رنج مجنون همچون سر بریده‌ای از شانه‌اش به بالا آمده است.

هوش مصنوعی: کنترل احساسات و نگرانی‌هایت را در نظر بگیر، چراکه با توجه به ارزش‌های واقعی و هدف‌هایت، نمی‌توان به نظرات و قضاوت‌های مردم بی‌مقدار توجه کرد. هر کس آنچه در دل داشت را به نمایش می‌گذارد، ولی این موضوع به دستاوردهای واقعی ارتباطی ندارد.

هوش مصنوعی: این مکان ویران هرگز به آب و جوی مورد نظر نمی‌رسد، مگر این که کسی تلاش کند و با زحمت، آن را دوباره به زندگی برگرداند.

هوش مصنوعی: دستی که وارد دروازه رحمت بی‌پایان شود، باید از تمام خواسته‌ها و درخواست‌ها فارغ باشد.

هوش مصنوعی: اگر بیدل با دلش بجنگد و تصمیم بگیرد که عشق را فراموش کند، باز هم دور از انتظار نیست که عشق از دلش بیرون نرود.