هوش مصنوعی: ناتوانی من در تلاش و کوشش به خاطر حرص و طمعی که داشتم، نتوانست من را به قدردانی از آنچه که از عهده‌ام خارج است، وادار کند.

هوش مصنوعی: شمعی که خاموش شده، از اشک و آه و سوختنش حرفی نمی‌زند. اینکه بدون زبان و سخن گفتن، درد و رنج را تحمل کنم، چقدر سخت است اما در عین حال برایم راحت‌تر از بیان آنچه در دل دارم، به نظر می‌آید.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه کسی به خود اجازه ندهد که از存在 من بهره‌برداری کند، هیچ نشانه‌ای از من، حتی در آینه، در خانه‌ام نمی‌توان یافت.

هوش مصنوعی: مدت زیادی است که از این چمن دور شده‌ام، مثل بوی گل که نهان می‌رود. شرم وجودم به خاطر بی‌پرده بودن در لباس رنگی من، اجازه نمی‌دهد خود را نشان دهم.

هوش مصنوعی: در دریا، امواج من به شدت در حال نوسان هستند و این نوسانات باعث زحمت می‌شوند. حتی اگر بخواهم از این وضعیت خود را کنار بکشم، باز هم نمی‌توانم و این حسرت و پشیمانی به سراغم نمی‌آید.

هوش مصنوعی: جانم فدای کودکی است که هیچ نگرانیش در زندگی نیست. سال‌هاست که در دور من می‌چرخد و من را قربانی خود نمی‌کند.

هوش مصنوعی: در اثر شرایط سخت و تغییرات، احساسات و توانایی‌های من از بین رفت، اما هنوز هم در زندگی سرگردان هستم و این وضعیت آشفته‌ای که در آن قرار دارم، نتوانسته است مرا از هم بپاشد یا بی‌هویت کند.

هوش مصنوعی: هر بار که چشمانش را می‌گشاید، دنیایی از زیبایی و حیرت را می‌بینم. ای کاش این چشمان به سوی من باز نمی‌شدند، زیرا در حیرت و سردرگمی فرو برده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر چشمانم از سر حیا بی‌اشک شود، می‌تواند زمینه‌ساز امید باشد و کارهایی را که مژگانم نتوانسته انجام دهد، راحت‌تر می‌کند.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به این موضوع اشاره می‌کند که در میان ناراحتی‌ها و دردهای زندگی، تمامی تلاش‌ها و تلاش‌های او برای رسیدن به آرامش و رضایت راه به جایی نمی‌برد و تنها چیزی که از این وضعیت به او می‌ماند، احساس ناامیدی و بار مسئولیت است. در واقع او به نوعی تسلیم شده و می‌گوید که بر اثر این همه مشکلات، نتوانسته است به چیزی جز وظایف و فشارهای زندگی دست پیدا کند.