هوش مصنوعی: اگر بخواهم به بالاترین حد آزادی و اختیار برسم، باید وجود خود را در نیابت از تمامیت و عدم درک نمایم.

هوش مصنوعی: وجود انسان پر از زشتی و رسوایی است، و من با نفس خود می‌خواهم آن را تار و پود کنم.

هوش مصنوعی: اگر من چند بار از خودم بکاهم، می‌توانم به دستاوردهای بسیار بیشتری دست پیدا کنم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به سوالات من جوابی نداد، پس با ناله‌ای در کوه‌ها فریاد می‌زنم.

هوش مصنوعی: اگر از کنار گل عبور کردی، به راه خود ادامه بده. من در بهار فقط دو جام می‌نوشم و لذت می‌برم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که شوق به تنهایی بر وصال سایه نیندازد، به انتظار خواهم ماند.

هوش مصنوعی: اگر در دل بهار، غم و اشک فرو نشیند، من اعتبار و ارزشی برای سرو و گل قائلم.

هوش مصنوعی: هر جا مرا ببرند، چه به بهشت و چه به جهنم، همیشه یاد زیبایی آن معشوقه را در دل خواهم داشت.

هوش مصنوعی: هر چقدر هم که خطا و گناه بزرگی داشته باشم، نباید عفو و بخشش را فراموش کنم. اگر کاری را انجام داده‌ام، ممکن است دوباره آن را تکرار کنم.

هوش مصنوعی: صدها آسمان در انتظار هستند که من خود را با چه کسی گرفتار خواهم کرد.

هوش مصنوعی: اگر جمعیت و اجتماع نتوانند باعث آگاهی و عبرت گرفتن شوند، پس من به سمت مزار شمع حرکت می‌کنم تا درس‌هایی را بیاموزم.

هوش مصنوعی: در نهایت، از جاذبه و نفس چیزهایی که دارم، بی‌خبر از وجود خودم، به حالتی از بی‌وزنی و خاکی شدن خواهم رسید.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم شرایطم را برای وصال و آغوش محبوب مهیا کنم، پس از دو عالم به دور خواهم رفت.

هوش مصنوعی: زندگی گاهی سخت و بی‌هدف به نظر می‌رسد و در شرایطی که احساس خستگی و بی‌کاری می‌کنیم، نمی‌دانیم چه کاری باید انجام دهیم.

هوش مصنوعی: من به خاطر صحبت‌هایم از تو دور می‌شوم و از این فرصت بهره‌برداری می‌کنم.