هوش مصنوعی: در بیستون، یاد فرهاد را به خاطر می‌آورد که از سنگ سختی دلش گرفته و بی‌تابی‌اش را به شکل آهی بروز می‌دهد، گویی این آه در دل سنگ‌ها نفوذ می‌کند.

هوش مصنوعی: از شدت عشق مجنون، جادوئی را خواندم که در دشت همچون گردبادی ایجاد شد و آسمان، به خاطر آن عشق، زینت‌ یافت و مانند تبخال زیبا شد.

هوش مصنوعی: صدای طوفانی بلند شد و جهل، ناتوان و ضعیف، بلبل ما را مجبور کرد که منقار خود را از خاطر شکستن بال‌هایش به طرحی درآورد.

هوش مصنوعی: قامت پیر، مانند قیامت، قدرت و عظمت دارد. اگر خواب ما را با صدای تلخ خود آزرده کند، این موضوع باعث جلب توجه و آگاهی می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی خود را از همه آرزوها و خواسته‌ها خالی کردم، هر دو جهان برایم محو و ناپدید شد. غم و یأس مانند رنگ گلی است که در میان چمن‌های زیاد، به راحتی زیر پا می‌رود و نادیده گرفته می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر دل نباشد، فقط مغز و تفکر باقی می‌ماند. پس دوستان و آشنایانی که به من ارتباط دارند، نقش و تصوری را در زندگی من ایجاد کرده‌اند.

هوش مصنوعی: در پیری، آرزوها و امیدها به یک ده می­‌رسند و زمان به گونه‌ای می‌گذرد که حلقه‌ای از روزهای گذشته و آینده شکل می‌گیرد، مانند دوران نوجوانی که دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: در کوی معشوق، تصویر خیال‌انگیزی را می‌سازم که رنگ‌های فراموش‌شده را مانند تصویری که به استقبال می‌آید، دوباره زنده می‌کند.

هوش مصنوعی: گروهی به خاطر زیبایی و جاه و مقامشان، در حالتی منفعل به سر می‌برند. اما صبح ما با یک خنده به موقعیت خوب و فرصتی که نصیبمان شده، پاسخ می‌دهیم.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که تحت فشار و سنگینی نفس‌کشیدن، حباب‌های ناشی از بی‌خوابی و نگرانی وجود انسان‌ها هم شکیبایی ندارند. در واقع، این سختی‌ها و تحدیدها به هویت و وجود انسان‌ها لطمه می‌زند.

هوش مصنوعی: شعلهٔ ما بدون احساسات و رازهای عمیق، از راحتی و آسودگی غافل است. برای اینکه بتوانیم از سختی‌ها عبور کنیم و خود را تقویت کنیم، باید به درون خود نظر کنیم و سرمان را پایین بیندازیم.