هوش مصنوعی: شخصی که خودرأی است و به دنبال کسب مقام و اعتبار است، با افتخار به جایگاه خود می‌رسد، اما وقتی دیگر نتواند به آن موقعیت ادامه دهد و از ارزش او کاسته شود، به ناچار به فروتنی و تسلیم در برابر حقیقت می‌پردازد.

هوش مصنوعی: تلاش کن که در این دنیا به کسی که بخیل است انرژی و محبت بدهی، چرا که حتی او هم در لحظاتی از زندگی‌اش به خاطر زنده نماندن در این دنیا، حسرت بخشندگی و سخاوت را احساس می‌کند.

هوش مصنوعی: از آن غنچه خاموش، لبخندی شکل گرفت که با آهنگ کاف و نون، وجودی برای عدم به ارمغان آورد.

هوش مصنوعی: من تا آن زمان که در عشق دچار درد شدم، به اندازه کافی مست و بی‌خود نبودم، اما عطر گلی مرا به یاد زخم‌هایم انداخت و زخم درونم را تازه کرد.

هوش مصنوعی: ای چرخ دوران، که زندگی‌ام را به سختی می‌گذرانم، هزاران آرزو دارم، اما این آرزوها نمی‌گذارند که من به آرامش برسم.

هوش مصنوعی: هستی من مانند آیینه‌ای است که نشان‌دهنده آثار و نشانه‌های گذشته‌ام می‌باشد. هر کسی که به من نگاه کند، در برابر من سر تعظیم فرود می‌آورد.

هوش مصنوعی: کسی که کشاورز آبیاری است، به من روح و جان می‌بخشد و من از این جمع دوستانه احساس ضرر کرده‌ام، مانند شمعی که از آتش می‌سوزد و سودی نمی‌برد.

هوش مصنوعی: عطر گل او در دل من شعله‌ور می‌شود و نقاب رنگین آتشین او در این غنچه، دود را به وجود آورده است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که به انتظار صبح قیامت هستیم، کدام یک از ما اجازه می‌دهد که در کارهایمان تأمل کنیم؟ این تأخیر در کارها، نفس‌های ما را بی‌جان و سست می‌کند.

هوش مصنوعی: هر کسی هر چیزی را که به دست آورد، ارزشمند می‌انگارد و به همین دلیل، ناامیدی‌های ما را به پایکوبی تبدیل کرد.

هوش مصنوعی: در کتاب عشق، ما داستانی را خوانده‌ایم که در آن مژگان (چشم‌ها) از دنیای پایین به سمت بالا پرواز کرده‌اند و در این سفر، در حیرت و شگفتی گرفتار شده‌اند.