هوش مصنوعی: امروز، پس از مدت‌ها، محبوب ما به یاد ما افتاد و در نهایت به گزاف‌گویی‌های خود پایان داد و وفاداری‌اش را نشان داد.

هوش مصنوعی: ما در خاک قرار داریم و به راحتی دیده نمی‌شویم. وقتی که مژگان‌مان خم می‌شود، چشم‌مان به سمت جلو نگاه می‌کند.

هوش مصنوعی: در حالی که تسلیم و ناتوانی بر من چنبره زده بود، پرواز سرکشی‌هایم مرا از دامن ناز و لطافت جدا ساخت.

هوش مصنوعی: خدایا، آیا ممکن است دست او که مانند شانه‌ای خشک شده، همچون آرایشگری باشد که دل را از موهای تو رها کند؟

هوش مصنوعی: طبیعت از آدمی خواسته بود که نشانه‌های توانایی خود را نشان دهد، اما ما جز دردسر و مشکل چیزی برای ارائه نداشتیم و در پایان، طبیعت ما را رها کرد.

هوش مصنوعی: از شرم و خجالت، پیشانی‌ام عرق کرده است. این یک عرق حیا کافی است تا همه هیاهوها و مشکلاتی که در زندگی‌ام وجود دارد را نشان دهد.

هوش مصنوعی: ما گفتیم که وجود تو برای ما دلپذیر است و به شوخی چهره‌ای از خود را نشان می‌دهی، مانند آینه که خنده‌ها و زیبایی‌ها را منعکس می‌کند.

هوش مصنوعی: عقل و دانش به حدی رسید که به جنون تبدیل شد، اما هنوز نتوانست راز تحقیق را پیدا کند و به حقیقت دست یابد؛ مانند اینکه لباس نازکی بر تن دارم که هیچ کدام از رازهای من را پوشش نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: فطرت انسان به خاطر وابستگی‌ها و گرایش‌هایش خسته و فرسوده شده بود و در نهایت این وابستگی‌ها را رها کرد.

هوش مصنوعی: ای خیال‌هایی که از ما دور هستید، لطفاً ما را ببخشید و به راه خود ادامه دهید. دل ما مکانی است که در آن نمی‌توان با زور و فشار جا باز کرد.

هوش مصنوعی: یاس، برای فرار از تنگنای ابهام، از تجربه‌های گذشته خود بهره برد و به این نتیجه رسید که باید به خودش بیاید و زندگی‌اش را با توانمندی دنبال کند.

هوش مصنوعی: دست محبت و رحمت کیست که در برابر چشمان ما، که به اشک می‌افتند، دعای خیر نکند؟