هوش مصنوعی: دل داغ‌دار، با تمام وجودش به شش سو می‌نگرد و جهان را مثل شیشه‌ای می‌بیند. این پری چه طرحی را ترسیم کرده است!

هوش مصنوعی: ستم و ظلم به دل من رسیده، در حالی که درد عمیقی را تجربه می‌کنم. نفس من به کوچه‌ای شبیه نی رفت و صدای ناله‌ام به گوش رسید.

هوش مصنوعی: خیال من به خاطر شرم چشمان تو، جمعی را در دل دارد که باید برای شاد کردن آن، از عرق و شراب مستانه نوشید.

هوش مصنوعی: سحر و جادویی چه بود که قدرت و بی‌نیازی عشق، مرا به زمین انداخت و تو را به تماشا واداشت؟

هوش مصنوعی: به خاطر غم و اندوهی که در دل دارم، به یاد شکسته شدن شیشه‌ای افتادم که بر روی زمین افتاده و اشک‌هایم مانند آن چکه می‌کنند.

هوش مصنوعی: از این زندگی دشوار عبور کردم، اما نتوانستم درک کنم که چرا این حالت خمیده و نابسامان برای من پیش آمد و چه کسی با این وضع کنار آمد.

هوش مصنوعی: مانند شمعی که در تاریکی می‌افروزد، بیداری من چگونه ممکن است در حالی که آن کسی که بار سنگینی بر دوشم بود، رفت و بر پا ایستاد؟

هوش مصنوعی: معنای پنهان و عمیق من که در آن بی‌توجهی وجود ندارد، به سبب عدم بسته شدن چشم‌ها بر روی جهان، به یک معما تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: دیوانگی و از دست دادن کنترل باعث شد که تلاش‌های بی‌فایده‌ی انسان برای آینده را به تأخیر بیندازد، به طوری که کارهای امروز به روزهای آینده موکول شد.

هوش مصنوعی: سرانجام، عافیت‌طلبان که به دنبال راحتی و آسایش هستند، از شرایط و ضرورت‌های واقعی دنیا دور می‌شوند و این فاصله آن‌ها را به نوعی از حقیقت و واقعیت زندگی جدا می‌کند.

هوش مصنوعی: اگرچه در خیال می‌توان به بهشت و زیبایی‌ها دست یافت، اما همچنان نمی‌توان دل را از حسرت و غم رها کرد.

هوش مصنوعی: دلایل محبت و دوستی، به شرایط سخت مربوط نیستند؛ بلکه این دل‌شکستگی ماست که ما را از این قفس‌ها می‌رهاند.

هوش مصنوعی: جهان به خودی خود ماهیت خاصی ندارد و تنها تصویر و جلوه‌ای از جنون و زیبایی است که در آینه‌ای منعکس می‌شود و باعث می‌شود که ما با لبخند با آن مواجه شویم.

هوش مصنوعی: در این دنیا من هیچ چیزی از تو ندیدم، ای بی‌دل. در جهانی که من نیستم، باید تماشا کرد.