هوش مصنوعی: در دل غم تو داغی داشتم که نشان احساساتم را با اشک‌های ریخته‌ام نشان دادم و از آن میان خطی بر کاغذ ایجاد شد.

هوش مصنوعی: در دید من، تظاهر و فریب این دنیا چیزی جز ظاهر بی‌اهمیت نیست و در تصویر من، خودنمایی بزرگ را نشان می‌دهد که توجه به آن را بی‌نیاز می‌کند.

هوش مصنوعی: من به خاطر ناتوانی‌ام، تلاش مغرورانه‌ای کردم که در خودم آگاهی پیدا کنم. با این حال، خواب غفلت مرا گرفت و از ستم چشم‌هایم بیدار شدم.

هوش مصنوعی: طبیعت ضعیف من به دنبال پیروی از خیالات و آرزوهای بی‌اساس، خطایی مرتکب شد که امروز بر من تاثیر گذاشت و فردا نیز ادامه خواهد داشت.

هوش مصنوعی: قدم‌هایم را می‌شمارم و این در حالی است که دل‌ام می‌لرزد. پاهایم که پر از تاول است، من را به یاد کارگاه مینا کاری می‌اندازد.

هوش مصنوعی: دل را شادو شنگول کن و خوش بگذران که در این فضای محدود، خانه‌‌ی آینه به جستجوی پاکی و زیبایی راهی بیابان شده است.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای در اندیشه‌اش پرواز می‌کند و گرد و غبار برمی‌افشاند. خیال خاکی شدن و نیفتادن از آسمان، ذهن ما را به هوا و پرواز می‌برد.

هوش مصنوعی: زیبایی هر جا که باشد، به خاطر خودخواهی و خودمحوری ماست. آنچه که او می‌خواست در آینه ببیند، همین حالا با ما انجام داد.

هوش مصنوعی: نگاه هنرمند ازلی به زیبایی حقیقت ما را دید و به سوی تو علامت‌های عاشقانه فرستاد.

هوش مصنوعی: عشق به زیبایی و زینت ظاهری حقیقت توجهی نداشته و ما را به خود جذب کرده است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند وضعیت خوب و بد انسان‌ها را قضاوت کند؛ چون ذهن پرسشگر ما به اجزا و جزئیات زندگی پیچیده‌ای که داریم، پرداخته است.

هوش مصنوعی: از جمعیت بزرگ هستی نمی‌توان چیزی پیدا کرد که ارزشی داشته باشد و بتواند سختی‌ها و مشکلات را آسان کند.