هوش مصنوعی: من نمی‌دانم چگونه تمام درد و رنجی که بر من می‌گذرد را بیان کنم، چرا که هر شب بیدارم و این عذاب‌ها را تحمل می‌کنم.

هوش مصنوعی: اندوهی که در دل دارم از شادی بی‌کاری بهتر است. افسوس که دستی که به دوش من می‌گذرد، از عمق دل من خبر ندارد.

هوش مصنوعی: من از خویش دور می‌شوم و مانند اشکی که از شرم بر زمین می‌افتد، خود را در خاک می‌ریزم و از خودم جدا می‌شوم.

هوش مصنوعی: اگر از شمع طلبی نداشته باشی، تلاشت بی‌فایده است. اگر سر و سامان خوبی نداشته باشم، قدم‌های من بی‌هدف و بی‌نتیجه می‌گذرد.

هوش مصنوعی: به خاطر کمبود وقت، مثل کاغذی که به آتش افتاده، هر لحظه حس می‌کنم که وقتم به سرعت در حال گذر است و از دستم می‌رود.

هوش مصنوعی: من در آغوش خود نامه‌هایی دارم که از شهرت پرندگان افسانه‌ای می‌گویند. قاصدم در حال حرکت است و من در همه جا بی‌خبرم.

هوش مصنوعی: شادی و راحتی چقدر می‌تواند باعث ناآگاهی انسان شود؛ در حالی که عمر به سرعت از کنار ما می‌گذرد و ما در خواب و غفلت به سر می‌بریم.

هوش مصنوعی: اگر دل آدمی مثل سنگ سخت شود، من برای اینکه بتوانم نفس بکشم و زندگی کنم، باید منتظر بمانم تا زمان مناسب فرا برسد. زندگی مثل شیشه‌ای گرم می‌گذرد و باید صبر کنم.

هوش مصنوعی: چشم‌هایت را ببند، دیگر نیازی به تلاش نیست. حتی یک لغزش کوچک در دلت می‌تواند تو را از مسیر درست دور کند.

هوش مصنوعی: من خاک هر جایی را که به خاطر خواسته‌ام با محبت می‌بوسم، ولی آن خاک تبدیل به آب می‌شود و این آب از بالای سرم عبور می‌کند.

هوش مصنوعی: مرکز ساز حلاوت، جایی است که آرامش و سکوت وجود دارد. اگر من نفس بکشم، صدای نی خوشی از آن عبور می‌کند.

هوش مصنوعی: نفس‌های ما فرصتی ارزشمند هستند؛ از این لحظات زندگی بهره‌برداری کن، زیرا این دوره‌ها به سرعت سپری می‌شوند.

هوش مصنوعی: هیچ ظلمی همانند فداکاری نیست؛ کسی که خود را به خطر می‌اندازد و در واقع دردی را تحمل می‌کند، مانند ماهی که از آب عبور می‌کند.

هوش مصنوعی: من در این گستره‌ی بی‌پایان، حتی یک قدم هم نمی‌توانم بردارم، چون عمرم محدود است. اما هرچه بیشتر از خودم جدا می‌شوم، زمان نیز بیشتر می‌گذرد.

هوش مصنوعی: من در جستجوی حقیقت نمی‌توانم راهی پیدا کنم، زیرا عمرم مانند حلقه‌ای است که به راحتی از بیرون در می‌گذرد و هیچ‌چیزی را در برنمی‌گیرد.