هوش مصنوعی: نامه‌ام را هر کسی که باد می‌برد، به آن شخص می‌رسد. اما وقتی یاد آن شخص به او می‌افتد، یاد من را فراموش می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر رنگ وجود من در آزمایش ظاهر شود، مانی (نقاش بزرگ) به راحتی قلمش را می‌شکند و زیبایی‌اش را به بهزاد (نقاش دیگر) می‌سپارد.

هوش مصنوعی: در مکانی که در آن به دنبال آرامش هستم، در حالی که در آتش خشم و درد در حال سوختن هستم، هرگز نمی‌دانم که این دل غمگین مرا به کجا می‌برد.

هوش مصنوعی: از گفتار و صدا، عمق حقیقت را بگیر. مثل آینه‌ای باش که تا نفس می‌کشی، باد وجودت را به پرواز می‌آورد.

هوش مصنوعی: این بدن که به دست تدبیر، درد و رنج زیادی را تحمل می‌کند، ما را به همان جایی می‌برد که فرهاد به خاطر عشقش به شیرینی‌های مرگ رفته است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که تو با ناز و رها از خودت گام برمی‌داری، تصورات من مانند باغی پر از شوق است و این شوق حتی مرا به سایهٔ شمشادها می‌کشاند.

هوش مصنوعی: اگر یک موج از کنترل خارج شود، سیل اشک‌هایم که از خاک هند سرچشمه می‌گیرد، به بغداد می‌ریزد.

هوش مصنوعی: هرچند که دل به خاطر خیال تو خیلی شرمنده و عرق کرده باشد، ولی یک شیشه خانه‌ای از زیبایی و نازکی تو را به خود جلب می‌کند.

هوش مصنوعی: من در آتش عشق می‌سوزم و حالا مانند گیاهی خشک و بی‌رنگ هستم. تا زمانی که دلخوشی و زیبایی در من وجود ندارد، فقط فریاد زدن سودی ندارد.

هوش مصنوعی: بیدل، اگر نمی‌خواهی در این مکان ناامیدی خاموش بمانی، فریاد بزن و شکایت کن، وگرنه یاد تو را صیاد از دل می‌برد.