هوش مصنوعی: هیچ‌کس نتوانست ما را به ادب درون خود راهنمایی کند؛ تصویر ما در آینه، نشانی از بی‌نفسی ما گرفت.

هوش مصنوعی: از این زمینه خواسته‌ها و آرزوهایمان را کنار گذاشتیم، زیرا شرم و خجالت ما را از این کار بازداشت.

هوش مصنوعی: ما در عشق بیگانه‌ایم و از کارهای مادی و هوس‌ها دوریم. عشق ما مانند آب زلالی است که به راحتی نمی‌توان به آن دسترسی پیدا کرد و برای ما، حشرات حاشیه‌ای نمی‌توانند کوچک‌ترین خدشه‌ای به این عشق بزنند.

هوش مصنوعی: درخواست کمک و فریادی سر می‌دهیم، اما هنوز نتوانسته‌ایم دردی از دل خود را ابراز کنیم. دل‌مان پر از غم است و در میان غبار و مشکلات زندگی، ناامید شده‌ایم.

هوش مصنوعی: هرکسی در این دنیا مانند دانه‌های تسبیح به یکدیگر مرتبط است و این دسته‌ها از گذشته تا آینده به هم متصل هستند. همواره در جریان حرکت و تحول هستند و پیوسته جلو می‌روند.

هوش مصنوعی: در最终 تلاش‌های خود نتوانستم به نتیجه‌ای برسم و از این دشت که در آن ساکن هستم، فقط یک آرزو و حسرت به همراه دارم.

هوش مصنوعی: دل من نیز مانند نفسم در دام تنهایی گرفتار است و هیچ تسلی برایم وجود ندارد. احساس می‌کنم که در قفسی از غم و اندوه محبوس شده‌ام.

هوش مصنوعی: بیدل می‌گوید که من ثمرهٔ یک باغ پر از کمالات هستم و نمی‌توانم قبل از اینکه به خاک بیفتم و به دیگران دسترسی پیدا کنم، کاری انجام دهم. در واقع، او به محدودیت‌های خود اشاره می‌کند و به نوعی به تقدیر و زمان‌بندی طبیعی زندگی اشاره می‌کند.