هوش مصنوعی: در دل من رنگ و روشنی بود که به درک و فهم من کمک می‌کرد، اما مانند سیل، این احساسات و تصورات زیبا خانه‌ام را با خود برد و از بین برد.

هوش مصنوعی: در ذهنم افکار بی‌خود و هوس‌های بی‌اساس حالت طغیانی داشت که به دنبالش جستجو می‌کردم، اما تنها چیزی که نصیبم شد، چیزهای بی‌ارزش و پیش پا افتاده بود.

هوش مصنوعی: شخصی به طور بی‌احساس و بی‌عاطفه، در حالی که در برابر جمعی قرار دارد، به خاطر دلایلی نامشخص، آبروی دیگران را به خطر می‌اندازد و باعث خجالت و ناراحتی آن‌ها می‌شود.

هوش مصنوعی: بسیار ناراحت‌کننده است که زمان‌هایی را صرف کنیم که دیگران از ما انتظار داشته باشند و ما نتوانیم به آن‌ها پاسخ دهیم. مخصوصاً زمان‌هایی که در دوران پیری و با دندان‌هایی از دست رفته، تنها توانایی‌ای که داریم مسواک زدن است.

هوش مصنوعی: وجود من به مانند باری سنگین از نفس (زندگی) بر دوش من است. مانند سحری که بر آسمان می‌آید، می‌خواهم این بار را از خود دور کنم و به خاک برگردم.

هوش مصنوعی: برای چه مدام باید جانت را برای جلب توجه دیگران به خطر بیندازی؟ به جای این کار، می‌توانی از تجربیات و درس‌هایی که زندگی به تو یاد داده استفاده کنی و به مهارت‌هایت ارتقا دهی.

هوش مصنوعی: قاصد مجنون، که پیامی را به او می‌رساند، کمی در راه سردرگم شده بود. او از هر طرف به منزل می‌رسید و در این مسیر، از تعدادی گرebab آمده، گریبانش چاک چاک شده بود.

هوش مصنوعی: اگر همه در آفتاب قیامت خواهند بود، یاد آن مژگان من مرا در سایه‌های تاک می‌برد.

هوش مصنوعی: می‌روم و بار بر دوش دارم، نفس در حال آمد و رفت است. خدایا، تا کجا باید بروم که این بی‌پروایی از خویش را تحمل کنم؟

هوش مصنوعی: ما هم به آینده و امیدهایی که داشتیم فکر می‌کردیم، ولی چه فایده که زیبایی و عظمت آسمان و کهکشان‌ها بر ما غلبه کرده و ما را تحت تأثیر قرار داده است.

هوش مصنوعی: شخصی با نام بیدل در این مسیر به دردسر افتاده است و بسیاری از شکارچیان بودند که به دلایل مختلف نتوانستند موفق شوند و فقط حسرت بر دلشان ماند.