هوش مصنوعی: حسرت دل، به خاطر بی‌کسی‌ام، پیامم را به محبوب رساند، اما قاصد نامه‌ام را نیاورد، فقط انتظار را با خود آورد.

هوش مصنوعی: من به خاطر نوع زندگی‌ام از هر گونه وابستگی به دنیا و شرایط آن آزاد شده‌ام و اکنون در هر جهتی که به حرکت درآیم، بدون هیچ مانعی پیش می‌روم.

هوش مصنوعی: در جدایی و نزدیکی، به چه درد می‌خورد که بی‌حرکت بمانم؟ در هر جا، احساس شرمندگی و ناچیزی باری بر دوش من است.

هوش مصنوعی: متاسفانه کسی که نتواند در صحبت‌هایش کنترل داشته باشد و به دنبال به دست آوردن قدرت به هر طریق باشد، در واقع از مقام و ارزش خود می‌کاهد و مثل سنگ خالی و بی‌روح می‌شود.

هوش مصنوعی: ای مردان! از آنانی که به ناامیدی و پستی گرایش دارند، دوری کنید؛ زیرا خون سگان نماد ننگ و شرمساری است.

هوش مصنوعی: دعوی حق و طلب انصاف هیچ‌گاه بی‌اعتبار نیست، حتی اگر بعضی‌ها مانند منصور، که به خود می‌بالند، صدایشان بلندتر از دیگران باشد.

هوش مصنوعی: این معنا می‌رساند که افرادی که به دلیل ناتوانی نمی‌توانند عمل قوی انجام دهند، نمی‌توانند به خود جرأت دهند یا تلاش کنند. کسی که به ضعف خود اعتراف کرده است، بهتر است از مرزها و محدودیت‌های خود فراتر نرود و به خود آسیب نزند.

هوش مصنوعی: ما در این دشت جز بار سنگین وابستگی چیزی به دست نیاورده‌ایم. آن دامن که روزگاری لباس ما بود، اکنون خار و خاشاکی به همراه دارد.

هوش مصنوعی: به خاطر غفلت خود نتوانستم ارزش حضور دریا را درک کنم و این غفلت موجب سوختن من شد.

هوش مصنوعی: در اینجا به تصویرسازی از زیبایی و تغییرات بهاری پرداخته شده است. به بیان دیگر، به این موضوع اشاره می‌شود که بهار با رنگ‌ها و جلوه‌های زیبا، مانند آینه‌ای است که زیبایی‌های خود را به نمایش می‌گذارد و انسان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این زیبایی‌ها باعث می‌شود که فرد خود را به نوعی در آن غرق و مشغول ببیند.

هوش مصنوعی: در نهایت، longing برای وصال تو چنان دلم را به تپش انداخت که حتی غبار از خاک من بلند شد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نخواست که به عمق وجود خود پی ببرد و هویت واقعی‌اش را بشناسد؛ همه فقط به دنیای ظاهری و مادی توجه دارند، مانند آینه‌ای که فقط ظاهر را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: بیدل، صدا و نغمه‌های پرنده‌ای مانند مینا در هر جهتی به گوش می‌رسد و با هر صدایی که از خودم صادر می‌کنم، این کوه بزرگ به لرزه در می‌آید.